ဇိမ္ခံရြက္သေဘၤာႏွင့္ အပန္းေျဖခရီးထြက္လာသည့္ ဧရာမ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္က ပင္လယ္
ကမ္းရုိုးတန္းတစ္ေနရာတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တံငါသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕သည္။
တံငါကေလွနံေဘးမွာ ေအးေအးေဆးေဆး လွဲကာေဆးတံကို ခဲ၍ေနသည္။
သူ႕ပံုစံက္ို ၾကည့္ကာ သူေ႒းႀကီး စိတ္ပ်က္သြားၿပီး ကရုဏာေဒါသာႏွင့္ ေမးသည္။
“မင္း ဘာလို႕ ငါးဖမ္း မထြက္ဘဲ ဒီမွာ ထုိင္ေနတာလဲ၊”
“မနက္အေစာႀကီးကတည္းကပဲ တစ္ေန႕စာဖမ္းလို႕ရၿပီးျပီဗ် ၊” တံငါက ေျဖသည္။
“ဟဒါဆို ေနာက္ထပ္မဖမ္းေတာ့ဘူးလား ၊ ”
“ဖမ္းၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲ ၊ ”
“ထပ္ဖမ္းေတာ့ ေရာင္းစားရင္ ပိုက္ဆံပိုရမွာေပါ့ကြ ၊ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရရင္ မင္းေလွမွာ စက္တပ္လို႕
ရမယ္၊စက္နဲ႕ဆုိရင္ ပင္လယ္ထဲ အေ၀းႀကီးထြက္နုိင္မယ္၊ အဲဒီမွာ ငါးပိုရမယ္ ၊ အဲဒါေတြေရာင္းၿပီး ပုိက္ဆံစုရင္ မင္းနိုုင္လြန္ပိုက္ ၀ယ္နုိင္မယ္၊ နုိင္လြန္ပိုက္နဲ႕ ဖမ္းေတာ့ ငါးပိုရမယ္ ၊ေငြပိုရမယ္၊ ေလွတစ္စီးက ႏွစ္စီးျဖစ္လာမယ္၊
ဒီထက္ အေျမာက္အျမားလဲ ျဖစ္လာနုိင္တယ္ ၊ အဲဒီခါ ငါ့လိုသူေ႒းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမွာေပါ့ကြ ၊” သူေ႒းႀကီးက
ႀကီးပြားေရးလမ္းေၾကာင္းကို တြက္ျပသည္ ။
” အဲဒီခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ ၊”
” အဲဒီခါ မင္းငါ့လို ေအးေအးေဆးေဆး ဇိမ္နဲ႕ေနနို္င္မွာေပါ့ကြ ၊ ”
“ေၾသာ္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ အခုေကာ ဘာလုပ္ေနတယ္ ထင္လုိ႕လဲ ၊ ”
( ေဖၿမင့္ ၏ ႏွလံုးသားအဟာရ စာစုမ်ား (၃) )
No comments:
Post a Comment