ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္ပါနဲ႔

 

(၁)

''စိတ္ထားေကာင္းတာကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထားေကာင္း႐ုံနဲ႔ေတာ့မရဘူး။ စိတ္ေကာင္းထားရမယ္သား၊ ဆုိလုိ တာ က စိတ္ထားတတ္ ရမယ္''

''ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲအေမ''

''ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္မတင္ဖုိ႔က စရမယ္''

အေမေျပာတာနဲ႔ ဆရာမ ေျပာတာေတြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ မွာစြဲလုိ႔ ေနပါတယ္။

 ေက်ာင္းမွာတုန္းကဆရာက စိတ္ထားတတ္ဖုိ႔ ဆုံးမပဲ့ျပင္ခဲ့တာပါ။ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတဲ့ ဆရာေျပာျပတဲ့ ပုံျပင္ေလးတစ္ခု ကို ျပန္ေျပာျပ ခ်င္ တယ္။

(၂)

အိမ္တစ္အိမ္မွာေပါ့။

မိသားစုေလးေယာက္ေနထုိင္တယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ရယ္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့။ အငယ္ ဆုံးက သားေလးပါပဲ။

သူတုိ႔ဟာေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနၾက ၿပီျဖစ္တယ္။

သားငယ္ေလးဟာ ေရအုိးစင္မွာ ဖန္ခြက္ကို ကုိင္မလုိ႔ လုပ္လုိက္ရာ ေခ်ာ္ၿပီး ဖန္ခြက္ဟာ ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားေလတယ္။

''ခြမ္း''ခနဲ ကြဲသြားတာေပါ့။

''ဟာ-သြားၿပီ''

''နင္ဘယ္လုိလုပ္လုိက္တာလဲ''

လူငယ္ေလးဟာ ေရအုိးစင္နံေဘး ေျပးဝင္ကာ ေအာ္ဟစ္လုိက္တဲ့ အစ္မရဲ႕အသံေၾကာင့္ ေၾကာက္လန္႔ သြားပါတယ္။

 ''ဒါ အစ္မပဲေပါ့။ အစ္မက ဆပ္ျပာစင္ေအာင္ မေဆးလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ကုိင္လုိက္တာေခ်ာၿပီးက်သြားတာ''

အစ္မက စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ ''အေမေပါ့။ ငါ့ကုိ ေဆးခုိင္းလုိ႔ ေဆးေနလ်က္တန္းလန္းဘုန္းႀကီး ဆြမ္းခံၾကြလာလုိ႔ သြားေလာင္းလုိက္ တာ။ အေမက ေဆးၿပီးၿပီထင္ လို႔ ေရအုိးစင္နံေဘးလာခ်ထားလုိ႔ ျဖစ္ရတာ''

ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔အေမ ေရအုိးစင္နံေဘး ေရာက္လာတယ္။ ဖန္ခြက္အကြဲစေတြၾကည့္ၿပီး...။

''နင့္တုိ႔အေဖေပါ့။ ဒီလုိ အသုံးမက်တဲ့ သားသမီး ေတြအတြက္ ကြဲတတ္တဲ့ ဖန္ခြက္ကိုမွ ဝယ္လာတာကိုး''

ထုိအသံမ်ားကို အျပင္က ျပန္လာေသာ ဖခင္က ၾကားေလရာ ''အေမႀကီးေရာ၊ သားသမီးေတြေရာ တစ္ ေယာက္မွအသုံးမက်ဘူး။ မင္းတုိ႔ ဟာ အေကာင္းနဲ႔ မတန္ ဘူး''လုိ႔ ေျပာလုိက္ေလသတဲ့။

အဲဒီေန႔က သူတုိ႔တစ္အိမ္လုံးငရဲျပည္လုိ ျဖစ္ေန တာေပါ့။ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ ေအာင့္နဲ႔ ဘယ္သူမွမေက်နပ္ ၾက ဘူး။

(၃)

ကြဲတတ္တဲ့ ဖန္ခြက္တုိ႔၊ ပန္းကန္တုိ႔ဟာ အိမ္တုိင္းမွာရွိတာ ပဲ။ ဒီေတာ့ ကြဲတာသဘာဝပဲေလ။

ဒီအတြက္ႀကိဳၿပီး စဥ္းစား ထားၾကရင္ မေကာင္းေပဘူးလား။

ေနာက္တစ္အိမ္မွာ ျဖစ္ တဲ့အျဖစ္ အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပ ခ်င္တယ္။

မိသားစုတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီမွာ အေဖႀကီးရယ္၊ အေမႀကီး ရယ္၊ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ေပါ့။ အငယ္ဆုံးကသားေလးပါပဲ။

သူတုိ႔ဟာ ေက်ာင္းေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္တယ္။

တစ္ေန႔မွာ သားငယ္ ေလးဟာ ေရအုိးစင္မွာ ေရေသာက္ ဖုိ႔ ဖန္ခြက္ကို ကုိင္မလုိက္ရာမွာ ေခ်ာ္ၿပီး ဖန္ခြက္က်ကြဲသြားေလ တယ္။

''ဟာ-သြားၿပီ''

''နင္ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ''

လူငယ္ေလးဟာ ေရအုိး စင္ နံေဘးေျပးဝင္ကာ ေအာ္ဟစ္ လုိက္တဲ့ အစ္မရဲ အသံေၾကာင့္ အံ့ အားသင့္သြားပါတယ္။

''ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္း ေကာင္းမကိုင္မိလုိ႔ က်ကြဲသြားတာ ပါ''

''ဒါ အေရးမႀကီးပါဘူး။ နင့္လက္ေတြ ဘာေတြ ရွသြားေသး လား''

''မရွဘူး။ သားေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရတာပါ''

'' မဟုတ္တာ။  အဲဒါ အစ္မေၾကာင့္ပဲေပါ့။ အစ္မဖန္ခြက္ ကုိ ေဆးေနတုန္း ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းခံ ၾကြလာလုိ႔သြားေလာင္းလုိက္တာ''

ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔အေမ ေရအုိးစင္နံေဘးေရာက္လာတယ္။ ဖန္ခြက္အကြဲစေတြၾကည့္ၿပီး-

''အေမ့ေၾကာင့္ေပါ့။ အေမက မင္းအစ္မေဆးၿပီးၿပီထင္ လုိ႔ ေရအုိးစင္နံေဘးလာခ်ထားလုိ႔ ျဖစ္ရတာ''

ထုိအသံမ်ားကို အျပင္ က ျပန္လာေသာ ဖခင္က ၾကား ေလရာ

''အေမႀကီးေရာ၊ သား သမီးေတြေရာ တစ္ေယာက္မွ အ ျပစ္မရွိဘူး။ ငါကုိယ္တုိင္က အသုံးမက်တာ။ ငါက ကြဲတတ္တဲ့ ဖန္ ခြက္ဝယ္ ခဲ့တာကုိး။ ေနာက္ဆုိရင္ မကြဲတဲ့ စတီးလ္ခြက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွီး ခြက္ ျဖစ္ျဖစ္ဝယ္မယ္''

တစ္အိမ္လုံးမွာ ဖန္ခြက္ တစ္ခြက္ကြဲတာေၾကာင့္ ျပႆနာ ေတြျဖစ္သင့္သလား။

ပထမအိမ္မွာ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးေတြနဲ႔ မေက်နပ္မႈေတြ ေပါက္ကြဲေနတာေတြကုိ သေဘာ ေပါက္လား။ ဒုတိယအိမ္မွာေတာ့ မိသားစုေလးေယာက္ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကတယ္။ တစ္ေန႔တာဟာ သူတုိ႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာေန႔ေလးျဖစ္ လုိ႔ရသလုိ ေၾကကြဲဖြယ္ေန႔ လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လုိ႔ရတာပါပဲ။

(၄)

ဒီပုံျပင္ေလးက သင္ခန္း စာရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ဘဝကို ဘယ္လုိျဖတ္ သန္းမလဲ။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဆရာမ ကေတာ့ ''ကြဲတတ္ေသာ အရာက ေန စိတ္ဝမ္းကြဲမႈမျဖစ္ေစဖုိ႔'' ဆုိၿပီး ဆုံးမခဲ့တယ္။

''ဖန္ခြက္ဟာ ကြဲတတ္ တာပဲ။ ဒီအတြက္ ဘာေၾကာင့္ ကြဲ တတ္တဲ့အရာ ကြဲသြားတာကို တစ္ ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အျပစ္တင္ ၾကရမွာလဲ''

ဆရာမေျပာတာ အေမးလား အေျဖလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမစကားကုိ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ သေဘာက်ၾကပါ တယ္။ ျဖစ္ သင့္တဲ့ဟာ ျဖစ္တာေတြ အ တြက္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က တစ္ ေယာက္ေယာက္ကို အျပစ္ခ်လုိ႔ရ မွာလား။

''အဲဒါ စိတ္ထားမတတ္ လုိ႔ပဲကြ။ ေလာကမွာ ဒါမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႕ရမွာပါ။ ဆုံး႐ႈံးမႈ ေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕ရမယ္။ေအာင္ ႏုိင္ တာေတြ အခါတစ္ရာေတြ႔ေပမယ့္ တစ္ခါေလာက္ ဆုံး႐ႈံးရင္ သူမ်ားကို အျပစ္တင္တတ္တယ္'' ၁ဝ တန္းတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ တုိ႔ ေက်ာင္းမွာ မိတၱဗလဋီကာကို သင္ ရတယ္။  Dale Carnegie ေရးတာ ကို ဦးႏုက ဘာသာျပန္ထားတာ ပါ။ အဲဒီအထဲမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္အျပစ္တင္ျခင္းကေန ရတဲ့ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြကို ျပထားတယ္။

သံမဏိသူေဌးႀကီး အင္ဒ႐ူးကာနက္ဂီသည္  ခ်ားလ္ဆြပ္ Charles Schwab ကို လစာေငြ တစ္ႏွစ္ ေဒၚလာ တစ္သန္းေပး ထားတယ္။ ခ်ားလ္ဆြပ္ဟာ CEO ေပါ့။ သူဟာ အင္မတန္ေတာ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လား။ မဟုတ္ပါဘူး။ သံမဏိနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႔ထက္ေတာ္ တဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီးရွိ ပါတယ္။ ဒီလူေတြ အားလုံး သူ႔ လက္ေအာက္မွာ လုပ္ၾကရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သူ႕ကုိ ဒီေလာက္ႀကီး က်ယ္ တဲ့ ရာထူးကုိ ေပးရတာလဲ။ သူရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အရည္အေသြးက ဘာလဲ။ ဒီအရည္အေသြးကို လူ တုိင္းရယူပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ထားတာပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ သူဟာ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းလုိ႔ပါပဲတဲ့။

သူက ''ကြၽန္ေတာ္ဟာ အလုပ္သမားေတြကို အလုပ္လုပ္လာေအာင္ ေျပာႏုိင္တဲ့ အရည္အေသြးကို ပုိင္ဆုိင္သူပါပဲ။ အလုပ္ သမားေတြကုိ ခ်ီးမြမ္းျခင္းဟာ သူတုိ႔ကုိ အလုပ္လုပ္ခ်င္ေအာင္အားေပးတယ္''လုိ႔ သူ ေျပာသြားတယ္။ ဆက္လက္ၿပီးသူက ''တကယ္ေတာ့ အထက္လူႀကီးေတြရဲ႕ ျပစ္တင္ ႀကိမ္းေမာင္းျခင္းဟာ  လူတစ္ ေယာက္ရဲ႕ တက္လမ္းကို အၫြန္႕တုံးေအာင္ လုပ္ပစ္ လုိက္တာပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အ ျပစ္မတင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွားတာ လဲဆုိတာကုိ အေျဖရွာေပးတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ခ်ီးမြမ္းစရာရွိရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ပါလက္ပါ ခ်ီးမြမ္း တတ္တယ္''လုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

(၅)

ကြၽန္ေတာ္ အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ ဆုံး႐ႈံးမႈေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ ဘဝဆုိတာ ဖန္ခြက္လုိပဲေလ၊ ထိလြယ္ရွလြယ္ ကြဲလြယ္ တာပဲေပါ့။

ဒီအခါ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းတာ သဘာဝပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျခားသူေတြကုိ အျပစ္မတင္ဖုိ႔နဲ႔ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈကို ထိန္းႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ဆရာျဖစ္ လာေတာ့ တပည့္ေတြကိုလည္း ''စိတ္ထားတတ္ဖုိ႔'' သင္ၾကားေပးပါ တယ္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ ဟာ လူမႈေရးသတၱဝါေတြပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ လူမႈေရးက အေရးအ ေတာ္ပါတယ္။

လူႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ လူငယ္ ျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြဟာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ကူူညီ ေထာက္ပံ့ေနၾကတယ္။ မိသားစုပုံ စံကုိပဲ ပထမၾကည့္တာေပါ့။

မိဘေတြဟာ သားသမီး ေတြကုိ လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကြၽးေမြးျပဳစုခဲ့တယ္။ မိဘေတြကုိ ေရာ။ သူတုိ႔ကေလးဘဝက သူတုိ႔ ကုိ မိဘေတြက ဒီလုိပဲၾကည့္႐ႈခဲ့ ၾကပါတယ္။

ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အေထာက္အကူျပဳ ေနၾကတာပါပဲ။ ဒီလုိေနၾကတဲ့အ ခါ တစ္ခါတစ္ခါ ဆုံး႐ႈံးတာေတြရွိ တယ္။ ဆုံး႐ႈံးပ်က္စီးတဲ့အခါေတြ မွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပစ္တင္လုိ႔ မရပါဘူး။ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ လူသားေတြဟာ အင္မ တန္ အကဲဆတ္ပါတယ္။

လူေတြဟာ ဘဝရပ္တည္ ေရးအတြက္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတတ္ တယ္။ ဒီအတြက္ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္က အျပစ္တင္လုိက္ ရင္ အဆင္မေျပတာေတြျဖစ္လာ တတ္တယ္။

(၆)

ဒီေတာ့ လူေတြကုိကဲ့ရဲ႕ ျပစ္တင္မွာလား။ ခ်ီးမြမ္းမွာလား။ အျပစ္လုပ္မိတယ္လုိ႔ ထင္တဲ့အခါ ဝန္ခံလုိက္ပါ။ ဘာပဲလုပ္ လုပ္ ေကာင္း တာေတြကိုပဲ လုပ္ၾက ရမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ စိတ္ထား တတ္ဖု္ိ႔ အဓိကပါ။

တစ္ေယာက္က ေျပာဖူး တယ္။ လူ႔ေလာကကို သိပ္ၿပီးေတာ့ လည္း ေလးေလးနက္နက္မထားပါ နဲ႔တဲ့။

ဘာျပဳလုိ႔လဲေမးေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံး အေသထြက္နဲ႔ပဲ ထြက္ရမွာပါလုိ႔ ေျပာပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အားလုံးဟာ အေသထြက္ထြက္ ၾကရမွာပါ။ ဒီအတြက္ ဘာေတြ ထားခဲ့မလဲ။

 ေကာင္းတဲ့ အေမြအႏွစ္ ေလးကုိ ထားခဲ့ရမွာေပါ့။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မရွိေတာ့တဲ့ တစ္ ေန႔ေသာအခါဆုိတာ ေရာက္လာမွာ ပါ။

 ေလာကႀကီးဟာ ပုံမွန္ခရီးဆက္ေနမွာပါပဲ။ ဒီေတာ့ အသက္ရွင္ေနစဥ္ကာလမွာ ဘယ္လုိေန သြားခ်င္တာလဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အ ျပစ္ မတင္ပါနဲ႔။

ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ