ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးခဲ့ပါတယ္..။ လူေတြကို အကုသုိလ္အေပးဆံုးဟာ စိတ္ၿပီးရင္ ႏႈတ္ဆိုတဲ ပါးစပ္ပါပဲတဲ့။ ဒီပါးစပ္ေၾကာင့္ အမ်ားသူငါကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေျပာဆိုႏုိင္သလို.. အမ်ားသူငါကို အကုသုိလ္ေတြ ပြားေစေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္ေနာ္။ ဒီႏႈတ္ေၾကာင့္ အကုသုိလ္ေတြ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေစႏုိင္ၿပီးေတာ့ အပါယ္သုိ႕ ဆင္းသြားရတဲ့ သာဓကေတြ.. သံသာရာတေလ်ာက္လံုးမွာ ခႏၶာနဲ႕ အဆမတန္ေအာင္ ေပးဆပ္သြားရတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ၀စီဆိုတဲ့ ႏႈတ္ေလးကို ထိန္းေစခ်င္တာပါ။ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းဟာ (၅)စကၠန္႕ေလာက္ေတာင္ မၾကာလိုက္ေပမယ့္ ေပးဆပ္လိုက္ရာတာေတြက ဘ၀(၅၀၀)မကေအာင္ပါပဲေနာ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ပါးစပ္ထဲက ဓါးမတစ္ေခ်ာင္းလို႕ ေျပာလိုက္ရတာပါ။ ဓါးမဆိုတဲ့ စကားေလးက ေသးမ်ားေသးသြားမလားေတာင္ မသိပါဘူးေနာ္။ ဓါးမနဲ႕တူတဲ့ ပါးစပ္တစ္ခုေၾကာင့္ ခႏၶာနဲ႕ အဆမတန္ေပးဆပ္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
အရင္ဆံုး ေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ ေ၀သာလီရဲ႕ အလွဧကရီ အမၺပါလီရဲ႕ အေၾကာင္းေလးပါပဲ။ ဘ၀တစ္ခုမွာ ပါလီဟာ ဘိကၡဴနီမ တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေျမေတြမွာ သန္႕ရွင္းေရးအၿမဲလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ သူေပါ့။ တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူသန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ ေနရာကို အရိယာဘိကၡဴနီမတစ္ေယာက္ တံေတြးေထြးလိုက္တဲ့ တံေတြးက်န္ခဲ့တာကို ၾကည့္ၿပီး သန္႕ရွင္းရင္း ပါးစပ္ကေျပာလိုက္ပါတယ္.. ဘယ္ ျပည့္တန္ဆာမေထြးသြားတာလဲ ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းပါ။ ဒီစကားေလးေျပာလိုက္တာက (၉)လံုးထဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ၿပီးေပးဆပ္လိုက္ရတာကေတာ့ ဘ၀ေပါင္း မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဘုရားရင္ျပင္မွာ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ ရုပ္အဆင္းရူပါဟာ သူမ်ားနဲ႕ မတူေအာင္ လွပေခ်ာေမာေပမယ့္.. အရိယာကို ေစာ္ကားမိတဲ့ စကားေလး(၉)လံုးေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀အမ်ားစုဟာ ျပည့္တန္ဆာမဘ၀နဲ႕ပဲ ျဖစ္ရၿပီးေတာ့ ခႏၶာနဲ႕ အဆမတန္ေအာင္ ေပးဆပ္သြားရတာပါ။ ေနာက္ဆံုး ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ရမဲ့ ဘ၀ထိပါပဲေနာ္။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ အေျဖရွာၾကည့္ေတာ့ ႏႈတ္မေစာင့္ခဲ့တဲ့ စကားေလး တစ္ခုေၾကာင့္ပါပဲေနာ္။
ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ ကႆဖဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းက လက္သမားတစ္ဦးရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေလးပါ။ သူ႕မွာ ဘုရား၊ တရားကို ၾကည္ညိဳယံုၾကည္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ကႆဖဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားကို သြားေရာက္နာၾကားဖို႕ သူနဲ႕ အတူလိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ သူအေနနဲ႕ မလိုက္လိုက မလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း ျငင္းဆန္လိုက္လွ်င္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ အျပစ္လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ စကားကို ကတ္တီးကတ္ဖဲ့ ေျပာလိုလို႕ စကားေလး ျပန္ေျပာမိတယ္.. ေဟ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းရဲ႕ဘုရားေဟာမယ့္ တရားေတြ လိုက္နာလို႕ ငါ့အတြက္ ဘာေတြမ်ား အက်ိဳးရွိလာမွာတဲ့လဲ.. မင္းရဲ႕ဘုရားက ငါ့လယ္ကို လာထြန္ေပးမွာတဲ့လား ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းပါေနာ္။ သူ႕ႏႈတ္ထြက္စကားက ဘယ္ေလာက္ထိ ကံႀကီးထိုက္သြားမွန္း သူမသိလိုက္ပါဘူး။ အဲ့ဒီ့ ဘုရား၊ ရဟႏၲာကို ျပစ္မွားမိတဲ့ ကံေၾကာင့္ပဲ ေသလြန္တဲ့အခါမွာ လယ္သမားၿပိတၱာဘ၀နဲ႕ ဘုရားရွင္ႏွစ္ဆူပြင့္ေတာ္မူၿပီးတုိင္ေအာင္ မကၽြတ္မလြတ္ႏုိင္ခဲ့ရပါဘူး။ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလး (၃)စကၠန္႕ေလာက္ဟာ ကမၻာေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေပးဆပ္သြားရတာပါေနာ္။ သတိထားသံေ၀ဂယူစရာေလးပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးတစ္ခုအေနနဲ႕ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူတုန္းက အခ်ိန္အခါပါ။ ပေစၥကဗုဒၶဆြမ္းခံၾကြလာတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ဥစၥာပစၥည္းခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀တဲ့ သေဌးသား တစ္ဦးရွိပါတယ္။ တစ္ေန႕မွာ သေဌးသားဟာ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ၿပီး ရြာထဲ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရြာသူရြာသားမ်ားက သူ႕လိုလွပၿပီး ၀တ္ေကာင္းစားလွ၀တ္ထားတဲ့ သူကိုမၾကည့္ပဲ အ၀တ္အစားေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ၿပီး အရွက္လံုရံုလႊမ္းၿခံဳထားတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶရဲ႕ ေအးေဆးတည္ၾကည္ေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ညိဳေနၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့.. ေတာက္.. ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့လူေတြပဲ.. ဘယ့္ႏွယ့္.. ငါ့လို ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ သူကိုက်ေတာ့ မၾကည့္ပဲ ကူ႒ႏူနာ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္လို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ သူကိုမွ အာသာငမ္းငမ္း ၾကည့္ေနလိုက္တာဗ်ာ ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းပါပဲ။ အရိယာကို ေစာ္ကားမိတဲ့ အဲ့စကားတစ္ခြန္းကပဲ ေသလြန္တဲ့ အခါမွာ အ၀ီစိထိ က်သြားေစၿပီး အ၀ီစိမွ ကၽြတ္လြတ္တဲ့ အခါမွာ ဘ၀ဆက္တုိင္း ကု႒ႏူနာသည္ သူေတာင္းစားဘ၀ခ်ည္းျဖစ္ခဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရၿပီး ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေရာက္မွ ကၽြတ္လြတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၀စီကံမ်ား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွပါဘိ။
အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးမွာ အမၺပါလီရဲ႕ အေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္ေနရဲ႕သားနဲ႕ အကုသိုလ္ေတြ ၀င္လာရတာဟာ ဒီမေစာင့္စီးမိတဲ့ ႏႈတ္ေၾကာင့္ပါေနာ္။ လယ္သမားရဲ႕ဘ၀ဇတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္လည္း မလိုအပ္မေျပာသင့္တဲ့ စကားကို ေျပာမိလို႕ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး သေဌးသားကေတာ့ သူမ်ားအျပစ္ကို မိမိကိုယ္ကို အထင္ႀကီးစိတ္၀င္ၿပီး သူတစ္ပါးကို အထင္ေသးတတ္တဲ့ အတြက္ပါ။ ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့သူဟာ အရိယာဟုတ္မဟုတ္ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ပါဘူး။ အရိယာဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္လည္း ခ်ိတ္မထားပါဘူးေနာ္။ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ သူ႕ဘာသာ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကိုယ့္အေနနဲ႕ ၀စီကံနဲ႕ မျပစ္မွား မေျပာဆိုမိဖို႕ အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စကားတစ္ခြန္းေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ မေျပာခင္စဥ္းစားပါ.. ေျပာေနတုန္းမွာလည္း စဥ္းစားပါ.. ေျပာၿပီးရင္လည္း စဥ္းစားပါ ဆုိတဲ့ အခ်က္သံုးခ်က္နဲ႕ မွန္မမွန္ အရင္ဆံုး စစ္ေဆးသင့္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ဆံုးမထားတဲ့ စကား(၆)ခြန္းထဲက (၂)ခြန္းကိုပဲ ေျပာဆိုႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ အဲ့ဒါေတြကေတာ့ (၁) ဟုတ္တယ္.. မွန္တယ္ အက်ိဳးရွိတယ္.. သူတစ္ပါးနာလိုတယ္၊ (၂) ဟုတ္တယ္.. မွန္တယ္.. အက်ိဳးရွိတယ္.. သူတစ္ပါးမနာလိုဘူး (ဒါေပမယ့္ အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါၾကည့္ေျပာ) ဆိုတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းပါပဲ။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး အဓိကဆံုးမထားတာကေတာ့ ဟုတ္တိုင္းလည္း မေျပာနဲ႕ မွန္တုိင္းလည္း မေျပာနဲ႕ မိမိသူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိမွ ေျပာဆိုတဲ့ စကားပါပဲေနာ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြ အေပါင္းလည္း.. ကုိယ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွာ ေလာဘသံေတြ ေဒါသသံေတြ ေမာဟသံေတြ မပါေအာင္ ေျပာႏိုင္ၾကပါေစလို႕ အဓိက ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း.. ပါးစပ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဓါးမတစ္ေခ်ာင္းကို မိမိသူတစ္ပါး အက်ိဳးမဲ့ေစမယ့္ စကားေတြနဲ႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခုတ္မခံပဲနဲ႕.. ကိုယ့္ကို ေႏွာက္ယွက္လာမယ့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ျဖစ္ေစမယ့္ စကားေတြကျိုပန္ၿပီး ခုတ္ထြန္ရွင္းလင္းႏုိင္မဲ့ ဓါးမမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္း ကိုယ္စိတ္ႏွျဖာ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ..။
စာေရးသူ။ ေမာင္ေကာင္း
