အသက္ ၂၄ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ရထားျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကိုု လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
“ေဖေဖ … ၾကည့္စမ္းပါဦး … သစ္ပင္ေတြက ရထားႀကီးရဲ႕ေနာက္မွ က်န္က်န္ေနခဲ့တယ္ေနာ္”
ဖခင္ျဖစ္သူက ၿပံဳးလိုုက္တယ္။ အနားမွာ အတူထိုုင္ေနတဲ့ လူငယ္စံုုတဲြက အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္လူငယ္က အသက္ ၄ ႏွစ္သားေလး ေျပာတတ္တဲ့စကားေတြကိုု ေျပာေနေတာ့ ကရုုဏာသက္သလိုုနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။
တစ္ခါ လူငယ္ေလးက ရုုတ္တရက္ ထေအာ္ျပန္တယ္။
“ေဖေဖ ၾကည့္ပါဦး … တိမ္ေတြက သားတိုု႔နဲ႔အတူ လိုုက္ပါေနတယ္”
လူငယ္စံုုတဲြက အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူဟာ စိတ္မရွည္ေတာ့သလိုု ျဖစ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖခင္လုုပ္သူဘက္လွည့္ၿပီး “ရွင့္သားကိုု ဆရာဝန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဘာျဖစ္လိုု႔ မျပတာလဲရွင္”လိုု႔ ေမးလိုုက္တယ္။
အဲဒီအခါ ဖခင္လုုပ္သူက “ေအာ္ … ကၽြန္ေတာ္ ျပခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ … အခုုပဲ ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ေဆးရံုုက ျပန္လာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးက ေမြးကတည္းက မ်က္စိမျမင္ရွာပါဘူး။ အခုု ဒီေန႔ပဲ သူ႔မ်က္စိေတြ ျပန္ျမင္လာခဲ့တာပါ”လိုု႔ ရွင္းျပလိုုက္တယ္။
လူတိုုင္းလူတိုုင္းမွာ သူ႔ေကာင္းကင္နဲ႔သူ ရွိၾကပါတယ္။ သူ႔ဇာတ္လမ္းနဲ႔သူ ကေနၾကရတာပါ။ ကိုုယ္ပိုုင္အတိတ္၊ ကိုုယ္ပိုုင္ေနာက္ခံကားခ်ပ္ေတြ ရွိေနၾကပါတယ္။
လူေတြရဲ႕အျပဳအမူအေျပာအဆိုု အေတြးအႀကံေတြဟာ အဲဒီအတိတ္က အေၾကာင္းတရားေတြ၊ ေနာက္ခံကားခ်ပ္ေတြနဲ႔ တစ္နည္းမဟုုတ္တစ္နည္း ဆက္စပ္ေနပါတယ္။
“ငါ မင္းကိုု ဘယ္လိုုမွ နားမလည္ႏိုုင္ေတာ့ဘူးကြာ”ဆိုုတဲ့စကားမ်ိဳးကိုု လူတိုုင္းလူတိုုင္း သံုုးဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
လူေတြဟာ ေန႔စဥ္လူမႈဘဝေတြမွာ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကရတယ္။ ယုုတ္စြအဆံုုး ဘယ္ႏွနာရီမွာ အိပ္ယာထမယ္။ ေရကိုု ဘယ္ႏွခြက္ေသာက္မယ္။ မနက္စာကိုု ဘာနဲ႔စားမယ္ … စသျဖင့္ ဆံုုးျဖတ္ေနၾကရတာပါ။ မိမိကိုုယ္တိုုင္လုုပ္ရမယ့္အရာေတြကိုု ဆံုုးျဖတ္ေနရသလိုု သူတစ္ပါးကိုုလည္း ဆံုုးျဖတ္ေနၾကရျပန္တယ္။ သူကေတာ့ လူညစ္ပဲ။ သူကေတာ့ လူေကာင္းပဲ။ သူကေတာ့ လူေတာ္ပဲ … စသျဖင့္ ဆံုုးျဖတ္ေနၾကတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက သူတစ္ပါးကိုု ဆံုုးျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္လိုု အခ်က္အလက္ေတြကိုု လက္ကိုုင္ျပဳၿပီး ဆံုုးျဖတ္ၾကပါသလဲ။
၁) တခ်ိဳ႕က မိမိေတြးထင္မိတာတစ္ခုုနဲ႔ ဆံုုးျဖတ္ၾကတာရွိတယ္။
၂) တခ်ိဳ႕က ေျပာသံၾကားနဲ႔ဆံုုးျဖတ္ၾကတာရွိတယ္။
၃) တခ်ိဳ႕က မိမိျမင္လိုုက္မိတာနဲ႔ ဆံုုးျဖတ္ၾကတာရွိတယ္။
လူေတြမွာ အတၱေတြ၊ မာနေတြက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ အကဲပိုုေနၾကတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုုယ့္ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ကိုုပဲ အမွန္လိုု႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕က ကိုုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုုယ္ ဆံုုးျဖတ္တာကိုုပဲ အမွန္လိုု႔ စြဲကိုုင္တတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ေျပာသံၾကားစကားေတြေၾကာင့္ ဆံုုးျဖတ္လိုုက္တာရွိတယ္။ ေျပာသံၾကားစကားပါလာတဲ့အတြက္ သူ႔ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ကိုု ပိုုမိုုခုုိင္မာတယ္လိုု႔ေတာင္ စဲြယူမိတတ္ၾကတယ္။
တခ်ို႕ကေတာ့ မိမိမ်က္စိနဲ႔ ျမင္လိုုက္ရတဲ့အတြက္ တစ္ခုုခုုကိုု ဆံုုးျဖတ္လိုုက္တယ္။ သူဟာ သူကိုုယ္တိုုင္ ျမင္တဲ့အတြက္ သူ႔ဆံုုးျဖတ္ခ်က္က ပိုုမိုုခိုုင္မာလွၿပီဆိုုၿပီး အထင္ေရာက္တတ္ျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေတြးနဲ႔၊ ေျပာသံၾကားနဲ႔ ဆံုုးျဖတ္တာ မဆိုုထားဘိ ကိုုယ္တိုုင္ျမင္တာေတာင္မွ အမွန္ျဖစ္ဖိုု႔ မေသခ်ာပါဘူး။
ျမင္တာ၊ ၾကားတာတစ္ခုုတည္းနဲ႔ အမွန္ကိုု သိႏိုုင္ဖိုု႔ မျဖစ္ႏိုုင္ဘူးဆိုုတာကိုု မွတ္သားဖိုု႔ လိုုအပ္ပါတယ္။ ငါ ျမင္တယ္၊ ငါ ၾကားလိုုက္တယ္ဆိုုတာနဲ႔ မိမိထင္ရာကိုု ဇြတ္မွိတ္လက္ခံလိုုက္တာမ်ိဳးကိုု ေရွာင္ရွားၿပီး ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းတရားေတြကိုု သိေအာင္အားထုုတ္ၿပီးမွ ဆံုုးျဖတ္တာမ်ိဳးကိုု လုုပ္ေဆာင္မွသာ အမွန္နဲ႔ နီးစပ္ႏိုုင္ပါလိမ့္မယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ေတာ့ နားလည္မႈအေျခခံတဲ့စိတ္ေလးနဲ႔ ဆံုုးျဖတ္ႏိုုင္ၾကဖိုု႔ပါပဲ။
နားလည္မႈနဲ႔ဆံုုးျဖတ္ႏိုုင္ၾကပါေစ …
အရွင္ကုုသလသာမိ(အတည္မဲ့)
No comments:
Post a Comment