ကေလးမ်ား ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ေရာက္ရိွလို႔လာပါၿပီ။
လူပ်ိဳေပါက္ အပ်ဳိေပါက္ ေလးေတြ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုပါေတာ့၊
ဟိုးအရင္နဲ႔ မတူေတာ့ပဲ မိဘစကားကို သိပ္နားမေထာင္ေတာ့သလိုလို မိဘတိုင္းခံစားလိုက္ရတယ္။
သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲ၊ ဘာေတြေျပာရင္ေကာင္းမလဲ
သူ႔တို႔ေလးေတြ ဘ၀ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမွတ္ကို ေရာက္ရိွလို႔ေနပါတယ္။
အခ်ဳိ႕စကားေတြကို မိဘက သူတို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးသင့္ပါတယ္။
ကိုယ္မေျပာရင္ ေျပာျပမယ့္လူ ရိွမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးသင့္တဲ့ အခ်က္( ၇ ) ခ်က္ကေတာ့…
၁။ ဦးတည္ခ်က္
လူဆိုတာ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးတို႔လို၊ ကမၻာသူေ႒းႀကီးတို႔ လို ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးေတြ လိုအပ္ခ်င္မွ လိုအပ္မွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ဦးတည္ခ်က္ေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးလို႔ မရပါဘူး။
လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟာ ကိုယ္ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ပါဘူး။ မိဘျဖစ္သူမ်ားက လမ္းေၾကာင္းေပးၿပီး ေဆြးေႏြးလို႔ရပါတယ္။
ကိန္းဂဏန္းကိုႏွစ္သက္တာလား၊ ဆက္ဆံေရးမွာ အားသန္တာလား၊
အႏုပညာဘက္မွာ ပါရမီပါတာလား ဆိုတာ အရင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အားသန္တဲ့ဘက္ကို ၀ါသနာပ်ဳိးေထာင္ လမ္းေၾကာင္းေပးလို႔ရပါတယ္။ ၀ါသနာကိုသိရရင္ ဦးတည္ခ်က္ကို တျဖည္းျဖည္း ပ်ဳိးေထာင္ေပးသြားလို႔ရပါတယ္။
၂။ ပညာသင္ၾကားျခင္း
ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားဖို႔အဓိကပါ။
ပညာသင္ၾကားျခင္းသက္သက္ေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး၊
က်န္းမာေရးအတြက္ အားကစား ေလ့က်င့္ရပါမယ္။
အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ လုပ္ရွားမူေပါင္းစံုမွာ တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ရပါမယ္။
လူဆိုတာ အသက္၂၀ မွာ ပညာအရည္အခ်င္း ၊ ၃၀ မွာ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ၊ ၄၀ မွာအေတြ႔အႀကံဳ၊ ၅၀ မွာ ဥစၥာဓန၊ ၆၀ မွာလူမူေရး၀င္ဆန္႔မူ နဲ႔ ၇၀ နဲ႔ ၈၀ မွာ က်န္းမာေရးဟာ အဓိကက်ပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုး ဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကစၿပီး ႀကိဳးစားသြားသင့္ပါတယ္။
၃။ အနာဂါတ္
လူတစ္ဦးရဲ႕အနာဂါတ္ဟာ ပညာဗဟုသုတ၊ အရည္အခ်င္း နဲ႔ စိတ္ေနစိတ္ထား တို႔ကို အဓိက မူတည္ပါတယ္။ ပညာအရည္အခ်င္းကို အခုခ်ိန္ကေန စၿပီးေကာင္းေကာင္းႀကိဳးစားရပါမယ္။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ နဲ႔ဆိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းကိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳ နဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးစားေလ့လာမူတို႔က သင္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။ မွန္ကန္တဲ့စိတ္ေနစိတ္ထားကို အခုခ်ိန္မွ စၿပီးပ်ဳိးေထာင္ေပးသြားရပါတယ္။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့စိတ္၊ အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့စိတ္ဟာ ဘ၀တစ္ခုလံုးမွာ အခရာအက်ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။
အဆိုးျမင္တတ္တဲ့အက်င့္စြဲသြားရင္ ဘ၀ခရီးမွာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အခြင့္ေရးပဲ လက္ကိုင္ထားပါေစ၊ သူက အဆိုးႀကီးႀကီးကို ရွာေဖြအျပစ္တင္ၿပီး အခြင့္ေကာင္းေတြကို လက္လြတ္ဆံုးရံူးသြားပါလိမ့္မယ္။ အေကာင္းျမင္တတ္သူ က်ေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးပဲ ေရာက္ေရာက္ အခြင့္အေရးရဲ႕ အစအနကိုဖမ္းမိမွာပါပဲ။
၄။ မိမိကိုယ္မိမိ
ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတြက ကိုိယ့္အေပၚအထူးေကာင္းဖို႔ တာ၀န္မရိွသလို၊ အတန္းေဖၚသူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္အပၚေကာင္းဖို႔ ၀တၱရား မရိွပါဘူး။ ဆရာကို ကိုယ္ကအရင္ရိုေသေလးစားရမွာျဖစ္သလို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္ကစိတ္၀င္တစား အရင္ေကာင္းဖို႔လိုပါတယ္။ ေလာကမွာ မိဘကလႊဲလို႔ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းဖို႔တာ၀န္မရိွပါဘူး။
လူဆိုတာ ကိုယ္ကိုကို ဗဟိုျပဳတဲ့စိတ္ဓါတ္မေမြးျမဴသင့္ပါဘူး၊ ကိုယ္မရိွရင္လည္းကမၻာႀကီးကလည္ပတ္ေနမွာပါပဲ။ ၿပီးရင္ ကိုယ့္ကိုကိုေတာ့ တန္ဖိုးထားသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကို တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတာ ဗဟိုျပဳတာနဲ႔မတူပါဘူး။ ဗဟိုျပဳတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုအေရးေပးမွၾကိဳက္တာမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ကိုအလိုလိုက္မွ ေက်နပ္တာမ်ဳိးကိုဆိုလိုတာပါ။
၅။ သူငယ္ခ်င္း
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းဆိုတာ ေပါင္းသင္းတတ္ဖို႔ အလြန္လိုအပ္ပါတယ္။
ေပါင္းသင္းတတ္ရင္ တစ္သက္လံုး အက်ဳိးရိွသြားတတ္သလို မေပါင္းသင္းတတ္ရင္ ပ်က္စီးသြားတဲ့အထိျဖစ္တတ္ပါတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ထက္ေတာ္တယ္လို႔ထင္ရတဲ့လူကို ေရြးေပါင္းသင့္ပါတယ္။
မွတ္ထားရမွာက သူငယ္ခ်င္းဒုကၡေရာက္ရင္ လံုး၀ ၀င္ေရာက္ကူညီရပါမယ္။ လူ႔ရဲ႕သေဘာသဘာ၀အရ အတူရယ္ေမာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေမ့ေပ်ာက္လြယ္သေလာက္၊ အတူငိုယိုခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ တစ္သက္လံုးမွတ္မိေနတတ္ပါတယ္။
ရ။ ကံၾကမၼာ
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားရမွာက ကိုယ့္တာ၀န္၊ ေအာင္ျမင္တာ ဆံုးရံူးတာဆိုတာက ကံၾကမၼာလို႔သေဘာထားလို႔ရပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ အၿမဲတမ္းမေအာင္ျမင္တတ္သလို၊ အျမဲတမ္းလည္းဆံုးရံူးမေနတတ္ပါဘူး။
အေရးႀကီးတာက ေအာင္ျမင္တဲ့အခါမွာ အသိစိတ္နဲ႔ ၀င္ၾကြားလိုစိတ္ကို ထိန္းကြပ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ထက္သာတဲ့လူ၊ ေတာ္တဲ့လူ ေလာကႀကီးမွာ အမ်ားႀကီးရိွေနေသးတယ္ ဆိုတာ သတိရေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ဆံုးရံုူူးတဲ့အခါမွာလည္း သန္ေခါင္ထက္ညွင္မနက္ပါဘူး၊ အရင္တံုးက ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သလိုပဲ အခုဆက္ၿပီးေက်ာ္ျဖတ္ေနရံုပါပဲ။ သန္ေခါင္ၿပီးရင္ မိုးလင္းလာစၿမဲပါပဲလို႔ ေအာက္ေမ့ေနဖို႔ လိုပါတယ္။
ေကာက္ႏူတ္ဘာသာျပန္ထားတဲ့ စာစုျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္ရူ႕မိသူမ်ားအားလံုး လက္ေတြ႔အသံုး၀င္ႏိုင္ပါေစ။
No comments:
Post a Comment