ႏွလံုးသားျဖင့္ ေပးေသာအရာ

ကြၽန္မဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က ျဖစ္သည္။ အတိအက် ေျပာရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္က အသက္ ၁၃ ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ထိုအ ရြယ္ တြင္ ေမေမက ကြၽန္မတစ္ ဘဝလံုးဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္မ သြားႏိုင္မည့္ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို သင္ျပေပးခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ရက္တြင္ ကြၽန္မႏွင့္ ေမေမသည္  အနီးအနားရွိ စတိုး ဆိုင္တစ္ဆိုင္သြား၍ ေစ်းဝယ္ ထြက္ခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေစ်းဝယ္ေန စဥ္ ဆိုင္း အတြင္းသို႔ မိသားစုတစ္စုဝင္လာသည္ကို ကြၽန္မသတိထားမိလိုက္သည္။ သူတို႔ၾကည့္ရသည္မွာ အေမရယ္၊ သမီး ရယ္၊ ေျမးငယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရယ္ တ႔ိုျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ ျပန္႔မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အဝတ္ အစားေတြက ေဟာင္းႏြမ္းေန သည္။ ထိုမိသားစု အေနျဖင့္ ခ်ဳိ႕ ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ဆင္းရဲမွန္း  သိသာသည္။ သူတို႔သည္ ပစၥည္းထည့္သည့္ လွည္းကေလးတြန္းလာရင္း လိုအပ္ သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေရြး ခ်ယ္ေန ေလ သည္။ အထူးသျဖင့္ စားစရာ ေသာက္စရာမ်ားသာျဖစ္သည္။  ေမေမႏွင့္ ကြၽန္မတို႔လည္း လိုအပ္သည္မ်ား ဝယ္ယူၿပီးေနာက္ ေငြရွင္းရန္ ေကာင္တာဆီသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ထိုေနရာ သို႔ ေရာက္သြားသည့္အခါ  ထိုမိသားစုက ကြၽန္မတို႔ေရွ႕တြင္ ရွိေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ ကြၽန္မတို႔ၾကား တြင္ ေစ်းဝယ္သူ တစ္ေယာက္ ရွိ ေနသည္။ ထိုမိသားစုသည္ သူတို႔ ဝယ္ယူထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို တစ္ခုစီလွည္းေပၚ ထုတ္ယူၿပီး အေရာင္းေစ်း သည္ထံ ေပး လိုက္သည္။ ဝယ္ယူထားသည့္ ပစၥည္းမ်ား၏ တန္ဖိုးကို တစ္ခုၿပီး တိုင္းတစ္ခု ေျပာျပေပးရန္ အေမ ျဖစ္သူက အေရာင္းေစ်း သည္ေလး အား ေျပာလိုက္သည္။ သူတတ္ ႏိုင္သည့္ထက္ပိုမ်ားသြားမွာစုိးရိမ္   ဟန္တူေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အခ်ိန္ၾကာျမင့္ ေနသျဖင့္ ကြၽန္မတို႔ေရွ႕က ေစ်းဝယ္သူ စိတ္မရွည္ဘဲ မေက်မနပ္ ျဖင့္ ေရရြတ္ေနသည္ကို ၾကားရ ေလ သည္။ အေရာင္းေစ်းသည္ ကေလးက ထိုမိသားစု ဝယ္ယူထား ေသာ ပစၥည္းမ်ားအားလံုး၏ သင့္ ေငြကိုေျပာျပလိုက္သည္။ သူတို႔ မိခင္ႀကီးထံတြင္ ေငြေတြအလံုအ ေလာက္ပါဟန္မတူေပ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ၀ယ္ထားသည့္ပစၥည္းမ်ားထဲမွ တခ်ဳိ႕အား မယူေတာ့ဘူး ဟု ေျပာ လိုက္သည္။ ကြၽန္မအေမက သူ႔ပိုက္ ဆံအိတ္ကိုဖြင့္လ်က္ ေဒၚလာႏွစ္ ဆယ္တန္တစ္ရြက္ကိုယူ၍ ထိုအမ်ဳိးသမီးႀကီးအား လွမ္းေပးလိုက္ သည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက အ့ံအားသင့္သြားၿပီး ကြၽန္မမယူပါဘူးရွင္ဟု ျငင္းေလသည္။ ေမေမက ထုိအမ်ဳိးသမီးႀကီးအား စိုက္ၾကည့္ ၿပီး  ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ ေျပာ ေလသည္။ ''မဟုတ္ဘူးရွင့္၊ ရွင္ယူကိုယူရမွာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့  ဒါက လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးတာပါ။ ရွင့္လွည္းေပၚက ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြက ရွင္တို႔အတြက္ လို အပ္ေနတာေတြေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႔  ကြၽန္မေပးတာကို လက္ခံလိုက္ပါ ေနာ္'' ထိုအခါက်မွ အမ်ဳိးသမီး ႀကီးက ေမေမေပးသည့္ပိုက္ဆံကို  လွမ္းယူလိုက္သည္။ ေမေမလက္ကို တစ္ခဏၾကာမွ် ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ ညႇစ္ ထားေလသည္။ သူ႔ပါးေပၚ သုိ႔ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာၿပီး   ေျပာ လိုက္သည္။ ''ကြၽန္မအမ်ားႀကီးေက်း ဇူးတင္ပါတယ္ရွင္၊ ကြၽန္မဘဝမွာ အဲဒီလိုမ်ဳိး ဘယ္သူကမွ လုပ္မ ေပးခဲ့ပါဘူး'' ကြၽန္မလည္း ထိုဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာသည့္အခါ ကြၽန္မမ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္မ်ားဝဲေန သည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ကြၽန္မ၏ ရင္ထဲအသည္းထဲမွေန၍ ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ေပ်ာက္ သြားမည္မဟုတ္ပါ။ ကြၽန္မတို႔ မိသားစုမွာ ကေလးေျခာက္ေယာက္  ႏွင့္ ေငြ ပိုေငြလွ်ံ လည္းရွိသည္မ ဟုတ္ပါ။ ကြၽန္မအေနျဖင့္ ဘယ္ ေတာ့မွလည္း တစ္ခုခုလိုခ်င္၍ မိဘမ်ားကို ပူဆာျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ အ ခုေတာ့ ကြၽန္မသည္ အေမ့ထံမွ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း တစ္ခု ကို အေမြအျဖစ္ ဆက္ခံရရွိလိုက္ ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြၽန္မလည္း စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းရသည္ကို  ဘယ္ေတာ့မွ လက္မတြန္႔ခဲ့ပါ။ ထိုသို႔ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ ရရွိ လိုက္ေသာ ပီတိကို ဤကမၻာ ေပၚတြင္ ကြၽန္မအလိုခ်င္ဆံုးပါဟု ေျပာဆိုခ်င္ပါသည္။ Giving from the Heart by Dee M. Taylor  ကိုဆီေလ်ာ္ ေအာင္ျပန္ဆိုပါသည္။ တင္ေဆြမိုး