လူငယ္တစ္ဦးဟာ အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္ထမ္းပိုးၿပီး မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကေန ဆရာေတာ္တစ္ပါးဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဆီေရာက္တာနဲ႔ သူက “ဆရာေတာ္.. တပည့္ေတာ္ အထီးက်န္လြန္းေနပါတယ္။ နာက်င္ေၾကကဲြေနပါတယ္။ ႏွစ္ရွည္လၾကာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့ ဘဝခရီးလမ္းေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပါတယ္။ ဖိနပ္လည္း ေပါက္ၿပဲခဲ့ပါၿပီ။
ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္မွာလည္း ဆူးဒဏ္ရာေတြျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ လက္ေတြလည္း ေသြးတစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ထိရွခဲ့ပါၿပီ။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ ဟစ္ေအာ္ခဲ့ရတဲ့ လည္ေခ်ာင္းလည္း ကဲြအက္ေနခဲ့ပါၿပီ….. ဘာျဖစ္လို႔ တပည့္ေတာ္ရင္ထဲကေနေရာင္ျခည္ကို တပည့္ေတာ္မေတြ႔ရေသးတာလဲ ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္တင္တယ္။
အဲဒီအခါမွာ ဆရာေတာ္က “ဒကာေတာ္ အိတ္ထဲမွာ ဘာေတြထည့္ထားတာလဲ”လို႔ ေမးတယ္။
လူငယ္က “အိတ္ထဲကပစၥည္းေတြဟာ တပည့္ေတာ္အတြက္ အင္မတန္အေရးပါတဲ့ ပစၥည္းေတြပါဘုရား။ ထည့္ထားတာေတြက လဲက်တိုင္း တပည့္ေတာ္ နာက်င္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ေဝဒနာေတြ၊ ထိခိုက္တိုင္း ငိုေၾကြးခဲ့ရတာေတြ၊ အထီးက်န္တိုင္း စိတ္ရႈပ္ခဲ့ရတာေတြ… အဲဒါေတြနဲ႔ ဆရာေတာ္ဆီ တပည့္ေတာ္ အေရာက္လာခဲ့တာပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္တင္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဆရာေတာ္ဟာ လူငယ္ကိုေခၚၿပီး ျမစ္ကမ္းတစ္ခုဆီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔က ေလွတစ္စီးကိုေလွာ္ၿပီး ျမစ္ကိုျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ဘက္ျမစ္ကမ္းေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္က “ဒကာေတာ္ ဒီေလွကိုထမ္းပိုးၿပီး ခရီးဆက္ပါ”လို႔ ဆိုတယ္။
ဒါကုိ လူငယ္က တအံ့တၾသနဲ႔ “ေလွကိုထမ္းၿပီး ခရီးဆက္ရမယ္။ ဒီေလာက္ေလးတဲ့ေလွကို တပည့္ေတာ္ ဘယ္ထမ္းပိုးႏိုင္မွာလဲ ဘုရား” လို႔ ျပန္ေမးတယ္။
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေလွကို ဒကာ မထမ္းပိုးႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာေတာ္တို႔ ျမစ္ကိုျဖတ္ေတာ့ ေလွကိုအသံုးျပဳခဲ့ၾကတယ္။ တဘက္ကမ္းေရာက္တာနဲ႔ ေလွကိုထားခဲ့ၿပီး ခရီးဆက္ၾကတယ္။ တကယ္လို႔ မထားခဲ့ရင္ အဲဒီေလွဟာ ဆရာေတာ္တို႔အတြက္ ႀကီးေလးတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးျဖစ္သြားၿပီ။ နာက်င္တာေတြ၊ အထီးက်န္တာေတြ၊ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြတာေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ.. ဒါေတြဟာ လူ႔ဘဝအတြက္ အသံုးဝင္ပါတယ္။ ဘဝကို တိုးတက္၊ ႀကိဳးစားေစတဲ့အရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကိုမေမ့ဘဲ တမ္းတမ္းတတစဲြလမ္းေနရင္ေတာ့ ဒါေတြဟာ ဘဝရဲ႕ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြကို လႊတ္ခ်ပါ။ ဘဝကို ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြနဲ႔ မေလးလံေနပါေစနဲ႔”
လူငယ္ဟာ ဆရာေတာ္မိန္႔ၾကားတဲ့အတိုင္း ႀကီးေလးတဲ့အိတ္ကိုခ်ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ သူ႔ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြဟာ သြက္လက္ေပါ့ပါးလာတာကို ခံစားမိတယ္။ အရင္ကထက္ သူ ပိုေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဘဝမွာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားတယ္၊ စိတ္ရႈပ္စရာေတြမ်ားတယ္၊ မေပ်ာ္ရႊင္ဘူးလို႔ ကၽြန္မတို႔ မၾကာခဏခံစားၾကရတယ္။ ဒါဟာ မလိုအပ္တဲ့ဝန္ထုပ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕စိတ္ကထမ္းပိုးထားလို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အလုပ္အကုိင္၊ ေန႔စဥ္ဘဝကို ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေစပါတယ္။
တကယ္လည္း လူ႔ဘဝမွာ ဖယ္ရွားလို႔မရႏိုင္တဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပုိးမ်ားစြာရွိတယ္။ ဒီဝန္ထုပ္ေတြထဲမွာ မလိုအပ္တာေတြလည္းပါတယ္။ လြန္ကဲတဲ့ လုိခ်င္ေတာင့္တမႈေတြ၊ ေတာင္းဆိုမႈေတြ ဒါမွမဟုတ္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြက ဒီဝန္ထုပ္ေတြကို ပိုေလးလံေစပါတယ္။
ပိုလွ်ံေနတဲ့၊ မလိုအပ္တဲ့ဝန္ထုပ္ေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္ပါ။ ဘဝဟာရိုးရွင္းၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္သြားတာကို ခံစားမိပါလိမ့္မယ္။ စာေရးဆရာတစ္ဦးက ဒီလိုေရးခဲ့ဖူးတယ္။
“ဘဝမွာ မလိုအပ္တဲ့၊ ထမ္းမထားႏိုင္တဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြကို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာဆီ လဲႊထားလိုက္ပါ။
ေငြေၾကးကို ဘဏ္ဆီလႊဲထားလိုက္ပါ။
ေမ့ေလ်ာ့တတ္တဲ့အရာကို မွတ္စုစာအုပ္ဆီလဲႊထားလိုက္ပါ။
လုပ္စရာအလုပ္ကို တာဝန္ရွိတဲ့ဝန္ထမ္းေတြဆီလႊဲထားလိုက္ပါ။
ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းမသိႏိုင္တဲ့ အနာဂတ္ကို ကံၾကမၼာဆီလႊဲထားလိုက္ပါ။
ဒီေန႔မၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ကိစၥကို မနက္ျဖန္ဆီလႊဲထားလိုက္ပါ။
စိတ္ရႈပ္စရာကို အလိုလိုေပ်ာက္သြားႏိုင္တဲ့ခံစားခ်က္ဆီ လႊဲထားလိုက္ပါ။
အရြယ္ေရာက္ကေလးေတြရဲ႕ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ထမ္းပိုးဖို႔ လႊဲထားလိုက္ပါ။
ပိုလွ်ံတဲ့လြမ္းဆြတ္မႈေတြကို မ်က္စိေရွ႕ကတိမ္လႊာေတြဆီလႊဲထားလိုက္ပါ။
သည္းမခံႏိုင္တဲ့အရာ၊ စိတ္ထိခိုက္စရာေတြကို အတြင္းသိသူငယ္ခ်င္းေတြဆီ လႊဲထားလိုက္ပါ။
ခ်စ္သူရဲ႕ကတိသစၥာေတြကို ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္ထိန္းသိမ္းဖို႔ လႊဲထားလိုက္ပါ။
မိမိရဲ႕အျပဳအမူ၊ သေဘာထားေတြကို တျခားသူအဖိုးျဖတ္ဖို႔ လႊဲထားလိုက္ပါ။
အနာဂတ္အတြက္ ေတြးပူတဲ့ကိုယ့္အပူကို အနာဂတ္ဆီလႊဲထားလိုက္ပါ။
ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့တဲ့လမ္းခရီးကို ေရခ်ဳိးသန္႔စင္ဖို႔ လႊဲထားလိုက္ပါ။
စိတ္ပင္ပန္းမႈဒဏ္ေတြကို ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့အနားယူျခင္းဆီလႊဲထားလိုက္ပါ။
မနက္ျဖန္အတြက္ရိတ္သိမ္းမႈကို ဒီကေန႔ရဲ႕ႀကိဳးစားမႈဆီလႊဲထားလိုက္ပါ။
ခ်စ္သူခင္သူဆံုးရႈံးရတဲ့ေဝဒနာကို အလိုလိုေမ့ေလ်ာ့၊ ေမ့ေပ်ာက္သြားႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ဆီ လႊဲထားလိုက္ပါ။”
ရင္ဘတ္ထဲကေျမရိုင္းကို မၾကာခဏ သန္႔ရွင္းျပဳျပင္ေပးပါ။ မလိုအပ္တဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြကို လႊတ္ခ်ခဲ့ပါ။ ေန႔စဥ္ဘဝကို ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့အားအင္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကၽြန္မတို႔ ရွင္သန္ႏိုင္ၾကပါတယ္။
မူရင္းေရးသားသူ — Hu Bao Lin
No comments:
Post a Comment