ပုဂံေခတ္ ဘုရားကြၽန္

 

“ကြၽန္”ဆုိတာ ပုဂံေခတ္က “က်ာန္”ဆုိ တဲ့ ေ၀ါဟာရက ဆင္းသက္လာတာပါ။ ႏ်ိွမ္ခ်သုံးႏႈန္းတဲ့ သေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အမႈထမ္းျခင္း၊ အလုပ္အေကြၽးျပဳျခင္းဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။ ကြၽန္ေတာ္၊ ကြၽန္မ ၊ ကြၽႏု္ပ္စတာေတြဟာ “ကြၽန္”ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရကေနျဖစ္တည္လာတယ္လုိ႔ ပညာရွင္ေတြ သုံးသပ္ခဲ့တာရွိပါတယ္။

ပုဂံေခတ္မွာ ကြၽန္အမ်ိဳးအစား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
- တရားေဆာင္ဆုိ၍ရေသာ ကြၽန္ (တရား႐ႈံး၍ခံရေသာ ကြၽန္)
- ေငြႏွင့္၀ယ္ေသာကြၽန္
- ကြၽန္ကေမြးဖြားေသာကြၽန္
- မိလာ ဖလာ အိမ္ေပါက္ အစဥ္ကြၽန္
- သုံ႕ကြၽန္
- ဖမ္းရကြၽန္
- လက္ရကြၽန္
- လက္ေဆာင္ရကြၽန္
- ထင္းမင္းေကြၽးခႏွင့္ရေသာကြၽန္
- ေပါင္ေသကြၽန္
- ေပါင္ရွင္ကြၽန္
- ေပါင္သြင္းကြၽန္
- ကြၽန္ၿမဲ (ကြၽန္အျဖစ္မွ လြတ္ပါေသာ္လည္း ထြက္ခြာမသြားတဲ့ ကြၽန္)
- ကြၽန္ျပန္(ကြၽန္အျဖစ္မွ လြတ္ပါလ်က္ ျပန္လာေသာ ကြၽန္)
- ကြၽန္ဆက္(သခင္ရင္းက ကြၽန္အျဖစ္မွ လႊတ္ပါလ်က္ သခင္ရဲ႕သားသမီးထံ ကြၽန္ ျပန္ခံေသာကြၽန္)

ပုဂံေခတ္မွာ ကြၽန္အမ်ိးမ်ိဳးရွိေပမယ့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲ့ဒါက-
- ေလာကီကြၽန္နဲ႔
- ေလာကုတၲရာကြၽန္ပါ။

ေလာကုတၲရာကြၽန္ကုိ “ကြၽန္သီးေတာ္” လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ကြၽန္သီးေတာ္မွာ သုံးမ်ိဳး သုံးစား ရွိပါတယ္။
- ဘုရားကြၽန္
- ပိဋကတ္ကြၽန္ နဲ႕
- ေက်ာင္းကြၽန္ ပါ။
ပုဂံေခတ္ကဘုရားေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္။လွဴတဲ့အခါ ဘုရားမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ဖုိ႔၊ ဆြမ္း၊ ဆီမီး၊ ပန္း၊ ေရခ်မ္းကပ္လွဴဖုိ႔၊ တူရိယာေတြ နဲ႔ တီးမႈတ္ပူေဇာ္ဖုိ႔၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြ ေရရွည္တည္တံ့ေအာင္ ထိန္းသိမ္းသြားႏုိင္ဖုိ႔ ဘုရားကြၽန္၊ ေက်ာင္းကြၽန္ဆုိတာေတြ ထားရွိ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္။ ဘုရားေတြ၊ ေက်ာင္းေတြကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့အခါမွာလည္း လုိအပ္တာသုံးစြဲႏုိင္ဖုိ႕ ထန္းေတာေတြ၊ လယ္ပယ္ေတြပါ အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာနဲ႔ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတာပါ။
ပုဂံေခတ္ဆုိတာ ႏွစ္ေပါင္း ၉၀၀၊ ၁၀၀၀ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၉၀၀၊ ၁၀၀၀ က အင္မတန္မွ မြန္ျမတ္သန္႔စင္တဲ့ လူတန္းစားတစ္ရပ္၊ မင္းစုိးရာဇာေတြကုိယ္တုိင္ ရမက္ကြၽန္၊ တဏွာကြၽန္ဘ၀က လြန္ေျမာက္ခ်င္လုိ႔ ထီးနန္း၊ စည္းစိမ္၊ ရာထူး၊ အာဏာေတြစြန္႔ၿပီး မြန္ျမတ္သန္႔စင္တဲ့ ဘုရားကြၽန္ဘ၀ကုိ ခံယူေဆာက္တည္သြားခဲ့တဲ့ လူတန္းစားတစ္ရပ္။ စာေပ၊ က်န္းဂန္ေတြ ခုိင္ခုိင္လုံလုံ ရွိခဲ့တဲ့ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ လူတန္းစားတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
    “သံထုံမႏုဟာမင္းကုိလည္း သားမယား အေျခြအရံႏွင့္တကြ ေကာင္းမွဳေတာ္ ေရႊစည္းခုံဘုရားမွာ လွဴေတာ္မူ၍ အႀကီးျပဳရ၏” ဆုိၿပီး မဟာရာဇ၀င္ႀကီးထဲမွာ ဘုရင္အေနာ္ရထာဟာ မႏုဟာမင္းရဲ႕လက္ေတာ္ကုိ ကုိင္ၿပီး ေရႊစည္းခုံဘုရားမွာ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိေတာ့ အေနာ္ရထာလုိ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားတဲ့ မင္းတစ္ပါးက အျခား ထီးေဆာင္းမင္းတစ္ပါးကုိ ဘုရားကြၽန္အျဖစ္ လွဴဒါန္းခဲ့မႈဟာ ဖိႏွိပ္၊ ႏွိမ္ခ်တဲ့သေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ခ်ီးျမွင့္ ေျမႇာက္စား၊ အရာထားတဲ့ သေဘာမ်ိဳးသာ ျဖစ္မယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။
     ဘုရားကြၽန္၊ ပိဋကတ္ကြၽန္၊ ေက်ာင္းကြၽန္ဆုိၿပီးရွိရာမွာ ဘုရားကြၽန္ဟာ အျမင့္ျမတ္ဆုံးလုိ႔ ပုဂံေခတ္က ယူဆခဲ့ပါတယ္။“ဘုရားကြၽန္ျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိရာ၌ ဘုရားကြၽန္ ႏွင့္ လူ႐ုိး႐ုိးအိမ္ေထာင္ျပဳသျဖင့္ ဘုရားကြၽန္ျဖစ္ရျခင္း၊ ၎တုိ႕မွ ေပါက္ဖြားသူလည္း ဘုရားကြၽန္ျဖစ္ရျခင္း၊ ဘုရားကြၽန္အခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းရရွိေသာ သားသမီးတုိ႕ မိလုိက္ဘပါ ဘုရားကြၽန္ျဖစ္ရျခင္းမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။

ဒုတိယ အျမင့္ျမတ္ဆုံးကေတာ့ ပိဋကတ္ကြၽန္ပါ။ ပိဋကတ္ကြၽန္ဆုိတာက စာတတ္ (စတတ္)၊ ဂဏန္းသခၤ်ာတတ္(ကနန္တတ္) ကြၽန္တစ္နည္းအားျဖင့္ ပိဋကတ္စာေပကူးယူဖုိ႕၊ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ဖုိ႕တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ကြၽန္ ကုိေခၚပါတယ္။ ေက်ာင္းကြၽန္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ဖုိ႕၊ ေရခပ္၊ တံျမက္လွည္းလုပ္ဖုိ႔ တာ၀န္အပ္ႏွင္းခံရတဲ့ ကြၽန္ပါ။ သူကေတာ့ တတိယေျမာက္ အျမင့္ျမတ္ဆုံး ကြၽန္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

       ၿပီးေတာ့ ပုဂံေခတ္ ေက်ာက္စာေတြကုိ ေလ့လာရင္ အလွဴရွင္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အလွဴမွတ္တမ္းေတြမွာ ကြၽန္ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ်ကုိ လယ္ပယ္ဘယ္ေလာက္နဲ႔အတူ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္လုိ႔သာ ပါရွိၿပီး၊ ဆုေတာင္းစာ၊ က်ိန္စာေတြမွာ ကြၽန္ေတြကုိ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္၊ ကမၻာတည္သေရြ႕ သူ႕ရဲ႕ေကာင္းမႈဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ပါက ဘာျဖစ္ပါေစ၊ ညာျဖစ္ပါေစ ဆုေတာင္းတာမ်ိဳး မေတြ႕ရဘူး။ သူ႕ေကာင္းမႈကုိ ဖ်က္ဆီးသူကုိပဲ “ေညာင္ဦးမွသည္ သီရိပစၥယာတုိင္ ေျမပုံလုံးမွ်ရွိေသာ ဘုရားအဆူဆူခြၽတ္ မကြၽတ္မလြတ္တဲ့ ငရဲငုတ္တုိ ျဖစ္ပါေစ” တုိ႔၊ ဘာျဖစ္ပါေစတုိ႔ကုိပဲ ေရးထုိးခဲ့တာ ေတြ႕ရတယ္။ လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ကြၽန္တာ၀န္ မေက်က၊ ပ်က္ကြက္ပါက ဘာျဖစ္ပါေစ၊ ညာျဖစ္ပါေစ ဆုေတာင္းတာမ်ိဳး မေတြ႕ရဘူး။ သူတုိ႔ကုိယ္စား ဘုရားမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းမႈေတြ ေဆာင္ရြက္မယ့္၊ ဆြမ္း၊ ေရခ်မ္း၊ ပန္း၊ ဆီမီးစတဲ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကုိ ေဆာင္ရြက္မယ့္ ဘုရားကြၽန္ေတြကုိ ေဘးမသီ ရန္မခဖုိ႔ ဆႏၵျပဳ ေရးထုိးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စာေတြသာ ရွိသတဲ့။
    

စာကုိး-
- သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးသိမ္းေမာင္၏ ပုဂံ ေခတ္ယဥ္ေက်းမႈ၊
- ဆရာႀကီးလွသမိန္၏ ပုဂံေခတ္ျမင္ကြင္း က်ယ္။

Writer : ကုိေနာ္ (ပုဂံ)