ကြ်န္မခင္ပြန္းဟာ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ပါ။ သိပ္ကုိ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ၿပီး အစစအရာရာသည္းခံတတ္သူပါပဲ။အိမ္ေထာင္သက္ ၃ ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕ရဲ႕တည္ၿငိမ္မႈေတြကို ကြ်န္မ ၿငီးေငြ႕လာခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ေအးေဆးရံုမက ေအးစက္လြန္းတယ္လုိ႔ ထင္လာတယ္။ အရင္က သူ႔ကိုခ်စ္ခဲ့တဲ့စိတ္ေတြေနရာမွာ စိတ္ပ်က္မႈေတြပဲ အစားထုိးဝင္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္မကို ခံစားခ်က္ေတြ အသားေပးလြန္းသူလုိ႔ ဆုိခ်င္ဆုိၾကပါေတာ့။ ေအးစက္စက္အခ်စ္မ်ိဳးကို ကြ်န္မ မလုိခ်င္ဘူး။ ရင္ခုန္စိတ္လွဳပ္ရွားရတာကို လုိခ်င္တယ္။ လိႈက္ဖုိေႏြးေထြးတဲ့အခုိက္အတန္႔ေတြကို လိုခ်င္တယ္။ သူက ကြ်န္မလုိခ်င္တာကို မေပးစြမ္းႏိုင္ဘူး။ အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာ ရင္ခုန္စရာမရွိေတာ့ရင္ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ကြ်န္မယူဆတယ္။
ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ကြ်န္မ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။ လမ္းခြဲၾကပါစို႔လို႔။
သူက အံ့ၾသတႀကီး ေမးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲတဲ့။
“ဒီအိမ္ေထာင္ေရးကို ကြ်န္မ စိတ္ကုန္ေနၿပီ။ သည္းခံစရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး” လို႔ ကြ်န္မေျဖလုိက္တယ္။
သူက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ တစ္ညလံုး အေတြးေတြနက္ေနဟန္နဲ႔ စီးကရက္ တဖြာၿပီး တဖြာရိႈက္ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႔အေပၚ ကြ်န္မ စိတ္ကုန္တာကေတာ့ ပိုတုိးလာတယ္။ ကုိယ္႔အက်ပ္အတည္းကိုေတာင္ ထုတ္မေျပာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီကေန ဘာမ်ား ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ ရဦးမွာလဲရွင္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူက ေမးတယ္။ မင္းစိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ ကို ဘာလုပ္ေပးရမလဲ တဲ့။
လူတစ္ေယာက္က အဲသည္လုိ ေမးလာခဲ့ရင္ သူ႔အက်င့္စရုိက္ကို လြယ္လြယ္ေျပာင္းလဲႏိုင္မယ္လုိ႔ ထင္လား။ ကြ်န္မကေတာ့ သူ႔ကို မယံုေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲကို စူးစုိက္ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မ တစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္။ “ဒါဆုိ ရွင့္ကို တစ္ခုေျပာမယ္။ ကြ်န္မနွလံုးသားကို နားလည္ၿပီး ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ရင္ ကြ်န္မ စိတ္ေျပာင္းမယ္။ ကြ်န္မက ေတာင္ထိပ္ေပၚက ပန္းတစ္ပြင့္ကို လုိခ်င္တယ္ဆုိရင္ ရွင့္အသက္အေသခံၿပီး အဲဒီပန္းကို ရွင္ခူးေပးမလား” လုိ႔။
သူက ေျပာတယ္။ “မင္းကို မနက္ျဖန္က်ရင္ အေျဖေပးပါ့မယ္” တဲ့။ သူ႔စကားကို ၾကားၿပီး ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ဆိတ္သုန္းသြားေတာ့တယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ကြ်န္မ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ သူထြက္သြားၿပီ။ ဖန္ခြက္ေအာက္မွာ စာတစ္ေစာင္ ထားခဲ့တယ္။ “အခ်စ္ေရ။ မင္းလုိခ်င္တဲ့ပန္းကို ကုိယ္မခူးေပးႏိုင္ပါဘူး။ မခူးေပးနိုင္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ကိုယ္ရွင္းျပပါရေစ…” ပထမဆံုးစာေၾကာင္းကို ဖတ္ၿပီး ကြ်န္မအသည္းေတြ ကြဲသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကြ်န္မ စာကုိ ဆက္ဖတ္တယ္။
“မင္း အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ ကြန္ပ်ဴတာပရုိဂရမ္ေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနရင္း မရွင္းတတ္ေတာ့ စခရင္ေရွ႕မွာ မင္းထုိင္ငုိတယ္။အဲဒီပရုိဂရမ္ေတြကို ျပန္ရွင္းေပးဖို႔အတြက္ ကုိ႔လက္ေခ်ာင္းေတြလိုတယ္။
မင္းက အၿမဲတမ္း အိမ္မွာေသာ့ေတြ က်န္ခဲ့တယ္။ မင္းထက္အရင္ အိမ္ကို ေစာျပန္ၿပီး အိမ္တံခါးဖြင့္ထားဖုိ႔ ကုိ႔ေျခေထာက္ေတြလုိတယ္။
မင္းက ခရီးထြက္ရတာႀကိဳက္ေပမယ့္ ေနရာသစ္မွာ အၿမဲလမ္းေပ်ာက္တတ္တယ္။ မင္းကို လမ္းမွန္ျပဖုိ႔ ကုိ႔မ်က္လံုးေတြ လိုတယ္။
မင္း ရာသီလာတဲ့အခါတုိင္း အၿမဲ ဗိုက္ေအာင့္တတ္တယ္။ မင္းေက်ာကေလးကို သပ္ၿပီး မင္းနာတာေတြ ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ကို႕လက္ဖဝါးလိုတယ္။
မင္းက အိမ္ထဲမွာ ေနရတာ ႀကိဳက္တယ္။ မင္းပ်င္းေနမွာ စိုးလို႔ ဟာသေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြ ေျပာျပရေအာင္ ကို႔ပါးစပ္ လုိတယ္။
မင္းက ကြန္ပ်ဴတာကို အၿမဲၾကည့္ေနေတာ့ မ်က္လံုးေတြ ေညာင္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကုိ႔မ်က္လံုးေတြ လိုတယ္။ ဒါမွ တုိ႔ေတြ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ မ်က္စိမေကာင္းတဲ့မင္းကို ကိုက လက္သည္းေတြညွပ္ေပးမယ္၊ ဆံပင္ျဖဴေတြ ႏႈတ္ေပးမယ္။ မင္းလက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး ကမ္းနားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္။ မင္းကို ပန္းေလးေတြရဲ႕အေရာင္၊ ေလျပည္ေလညွင္းနဲ႔ ကမ္းေျခရဲ႕အေရာင္ေတြကို ကိုက ေျပာျပမယ္။
သည္ေတာ့ အခ်စ္ရယ္။ ကို႔ထက္ပိုၿပီး မင္းကို ခ်စ္ႏိုင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ မေပၚလာမခ်င္း မင္းကို အဲဒီပန္းခူးေပးၿပီး ကိုယ္မေသခ်င္ေသးပါဘူး” တဲ့။
ကြ်န္မမ်က္ရည္ေတြက စာေပၚကို ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာၿပီး စာေပၚက မင္ေတြ ျပန္႔သြားေတာ့တယ္။ စာက မၿပီးေသးဘူး။ “အခု ကိုေရးထားတဲ့စာကို မင္းေက်နပ္ရင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ပါ။ မင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏြားႏို႔နဲ႔ေပါင္မုန္႔ကို ကုိယ္ယူလာၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတယ္” တဲ့။
ကြ်န္မလည္း တံခါးဆီ အျမန္သြားၿပီး ဖြင့္လုိက္တဲ့အခါ စိုးရိမ္ေနရွာတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ လက္ထဲမွာ ႏြားႏို္႔ပုလင္းနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ကို တင္းတင္းဆုတ္လုိ႔။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မ သိလုိက္ပါၿပီ။ ကြ်န္မကို သူခ်စ္သေလာက္ ဘယ္သူမွ မခ်စ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကြ်န္မအတြက္ ေတာင္ထိပ္ေပၚက ပန္းက အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူးရွင္။
စုျပည့္စံု
No comments:
Post a Comment