ကေလးတစ္ဦးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈမွာ အေရးႀကီးဆံုး အ၇ာ

ဘားရက္အိုဘားမားသည္ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘဝကအျခားကေလးမ်ားကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္
 ေနခဲ့ရသည္။ သူ ၂ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ကင္ဆက္ျပည္နယ္ ေမြးမိခင္ စတင္လီ အန္းဒန္ဟမ္ Stanley Ann Dunham ႏွင့္ အာဖရိကတိုက္ ကင္ညာႏိုင္ငံဖြား ဖခင္ ဘားရက္အိုဘားမားစီနီယာ Barack Obama Sr. တို႔သည္ ကြာရွင္းျပတ္စဲ ခဲ့ၾကသည္။ ဘားရက္ အသက္ ၆ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ သူ၏ မိခင္သည္ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံသား တစ္ဦးႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ျပန္သည္။ ဘားရက္တို႔ မိသားစုသည္ အေမရိကန္မွ အင္ဒိုနီးရွားသို႔ ေျပာင္း ေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ မိခင္သည္ ဂ်ာကာတာၿမိဳ႕ရွိ အေမရိကန္သံ႐ံုးတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာ သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ မိခင္သည္ သူမ၏ သားကေလး ဘားရက္ကို အာဖရိကတိုက္သား ဖခင္၏ အစဥ္အလာ ႐ိုးရာကို ဂုဏ္ယူရန္ႏွင့္ ပေထြး၏ အင္ဒိုနီးရွား ယဥ္ေက်းမႈကိုပါ ေလးစား ထိန္းသိမ္းရန္ သင္ေပးခဲ့ သည္။ ထို႔ျပင္ ဟာဝိုင္ရီတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ မိခင္ဘက္မွ အဘိုးအဘြားတို႔၏ ဇာတိနယ္ေျမ ကင္ဆက္ ျပည္နယ္ကိုလည္း အစဥ္ သတိရရန္ မွာၾကားခဲ့သည္။ ေမြးရပ္ေျမ အေမရိကန္ႏွင့္ အစဥ္အျမဲ အဆက္အသြယ္ ရွိေစရန္ ဘာရက္ကို သူ၏ မိခင္သည္ ေန႔စဥ္နံနက္ ၄ နာရီတြင္ ထေစၿပီး အေဝးသင္ သင္တန္းမ်ားမွ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ အျခား ဘာသာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။

ဘားရက္သည္ စတုတၳတန္းတြင္ အစိုးရေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ သူ အသက္ ၉ ႏွစ္ အရြယ္ သို႔ ေရာက္ရွိေသာအခါ အသားအေရာင္ ခြဲျခားေရး မဂၢဇင္းတစ္ခုမွ အျဖစ္အပ်က္ ပံုျပင္ကို ဖတ္႐ႈမိရာ စိတ္ထိခိုက္ျခင္းကို ခံစားရသလို သူ၏ စိတ္တြင္ ႐ႈပ္ေထြးမႈ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘားရက္သည္ ယခုကဲ့သို႔ ေရးသားခဲ့သည္။ “ယင္းေဆာင္းပါးကို ဖတ္႐ႈအၿပီး ကြ်န္ေတာ္သည္ ခ်ံဳခို တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရသလို စိတ္ဓာတ္ ၾကမ္းတမ္း ခဲ့ရသည္။” ထိုအခ်ိန္က သူသည္ ႏႈတ္မွ ဘာမွမေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ယင္းေဆာင္းပါးႏွင့္ တကြ ေနာက္ဆက္တြဲ စဥ္းစားမိေသာေမးခြန္း တို႔သည္ သူ႔အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရ ႏိုင္ေတာ့ေပ။

ဘားရက္ ပၪၥမတန္း ေရာက္ရွိေသာအခါ သူ၏ မိခင္၏ ဒုတိယ အိမ္ေထာင္သည္ ၿပိဳကြဲျပန္သည္။ သူမ၏ ဒုတိယ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ ပါရဂူဘြဲ႕တို႔ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတြင္ ၿပီးဆံုးခ်ိန္တြင္ ဘားရက္ကို ဟာဝိုင္ရီရွိ အဘိုး အဘြားမ်ားထံသို႔ ပို႔ခဲ့ရသည္။ အဘိုးအဘြားမ်ားသည္ ဘားရက္ကို အေကာင္းဆံုး ပုဂၢလိကေက်ာင္းတြင္ ထားေပးခဲ့သည္။ အတန္းသူ အတန္းသားမ်ားသည္ မူႀကိဳတန္း မွစၿပီး အတူေက်ာင္းေနဘက္၊ ခ်မ္းသာ ေသာ မိဘမ်ား၏ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဘားရက္သည္ ေနာက္ထပ္ ယဥ္ေက်းမႈ အသိုင္းအဝိုင္း တစ္ခုတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ အံဝင္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရျပန္သည္။ သူသည္ ေပ်ာ္သလိုလို ခံစားရေသာ္လည္း သတၲမတန္း အေရာက္တြင္ “ကေလးဆိုးကေလး” ျဖစ္လာခဲ့ရာ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားကသူ႔ကို ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေလာက္ ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အတန္းတူ ေက်ာင္းသားထဲမွ သူ႔ကို အသားေရာင္ ခြဲျခား ေျပာဆိုပါက သူ၏ လက္သီး ဒဏ္ ခံၾကရသည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ဘားရက္သည္ ေက်ာင္းသားတိုင္းႏွင့္ သင့္ျမတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း သူေရးသားခဲ့ သည္မွာ “ကြ်န္ေတာ္သည္ လူျဖဴႏွင့္ လူမည္း ကမၻာႏွစ္ခုတြင္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေနခဲ့ရင္း တစ္ခုစီတြင္ ကိုယ္ပိုင္ အေျပာအဆို၊ အက်င့္စ႐ိုက္ႏွင့္ ခံယူေသာ အဓိပၸါယ္မ်ား ရွိသည္ကို နားလည္ခဲ့ၿပီး ကမၻာႏွစ္ခုသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ တျဖည္းျဖည္း စုစည္းေပါင္းဆံု လာေတာ့သည္။” သူသည္ လူမည္း သူငယ္ခ်င္း မ်ားကို ရွာေဖြခဲ့သည္။ လူမည္း စာေပမ်ား ဖတ္႐ႈခဲ့သည္။ သူ၏ အျဖဴအမည္း ကျပား အေျခအေနႏွင့္ ကိုက္ညီလာေစရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ သူသည္ အျဖဴအမည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဘတ္စကတ္ေဘာ ကစားျခင္းျဖင့္ စိတ္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးခဲ့သည္။

တျဖည္းျဖည္း ဘားရက္သည္ သူ၏ အတြင္းစိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈႏွင့္ မေက်နပ္မႈတို႔ တံု႔ျပန္ေသာအားျဖင့္ ေဆးလိပ္ ေသာက္ျခင္း၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားျခင္းအျပင္ မူးယစ္ေဆးပါ သံုးစြဲလာတတ္ေတာ့သည္။ အထက္တန္း ေက်ာင္း ေနာက္ဆံုး ၂ ႏွစ္တြင္ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ အမွတ္မ်ား ထိုးက်လာခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း သူက ယခုလို ေရးသားခဲ့သည္။ “ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ခံစားမိေသာ မိမိကိုယ္မိမိ မေက်နပ္မႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္ ကြ်န္ေတာ္သည္ မူးယစ္ေဆးဝါးဘက္သို႔ ဦးတည္လာခဲ့မိသည္။” သူ၏ မိခင္သည္ အင္ဒိုနီးရွားမွ သူ႔ကို မၾကာခဏ လာေရာက္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။ အထက္တန္းေက်ာင္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ သူ၏မိခင္သည္ သူ႔အရင္းႏွီး ဆံုး သူငယ္ခ်င္းထဲမွတစ္ေယာက္ မူးယစ္ေဆးဝါးမႈျဖင့္ အဖမ္းခံရသည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သားငယ္ကို အႀကီး အက်ယ္ ဆံုးမစကား ေျပာဆိုေတာ့သည္။

ဘားရက္သည္ သူ႔အေမကို ခံမေျပာ။ ကာလီဖိုးနီးယားတြင္ ရွိေသာ ေကာလိပ္သို႔ သြားေရာက္ ပညာသင္ၾကား ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပညာကို ေကာင္းစြာမႀကိဳးစား။ ေက်ာင္းတြင္ လူထုအစည္းအေဝး တစ္ခုကို တက္မိရာက သူ႔ကို ေတာင္အာဖရိက၏ အသားေရာင္ ခြဲျခားေရး မူဝါဒအေၾကာင္း ေျပာၾကားရန္ ေတာင္းဆို သျဖင့္ မိန္႔ခြန္း ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ ထိုအခါမွစၿပီး သူသည္ ဘဝသစ္ကို အစပ်ိဳးရန္ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ခဲ့သည္။ ဘားရက္ သည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အေနာက္ဘက္မွ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ရွိ ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္ တြင္ ေက်ာင္းေနရန္ စာရင္းသြင္းခဲ့သည္။ ဘားရက္ အိုဘားမားသည္ သူ၏ဘဝတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ အျဖစ္ ပညာကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား သင္ယူခဲ့ေတာ့သည္။

၁၉၈၃ ခုႏွစ္တြင္ ဘြဲ႕ရရွိခဲ့ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုတြင္ လစာျမင့္မားေသာ အလုပ္ကို ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူသည္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕မႈႏွင့္ ေက်နပ္မႈ မရွိသည္ကို ခံစားမိသည္။ အိုဘားမားသည္ သူ႔ဘဝတြင္ ကြက္လပ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဟာကြက္ ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္မည့္ အလုပ္အကိုင္ မ်ိဳးကို ရွာေဖြရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ သူသည္ အလုပ္အကိုင္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ထဲမွ သူႏွင့္ အံဝင္မည့္ အလုပ္တစ္ခုကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ ယင္းအလုပ္ မွာ ခ်ီကာဂို ၿမိဳ႕တြင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ေဒၚလာ ၁ဝဝဝဝ ရရွိသည့္ လူထုစည္း႐ံုးေရး အလုပ္ Community Organizer ပင္ ျဖစ္ေတာ့ သည္။ ဘားရက္သည္ သူ႔မိခင္ႏွင့္ အဘိုးအဘြားမ်ား၏ ဇာတိနယ္ေျမ ျဖစ္ေသာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အေနာက္ အလယ္ပိုင္း သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ဤေဒသတြင္ အိုးအိမ္အသစ္ ထူေထာင္ၿပီး သူ႔ ဘဝကို အာ႐ံုစူးစိုက္ခဲ့ေတာ့သည္။

ၿမိဳ႕၏ အဆင္းရဲဆံုးေသာ ရပ္ကြက္မ်ားတြင္သံုးႏွစ္ၾကာ အလုပ္လုပ္ကိုင္စဥ္ အဆင္းရဲဆံုး အတန္းအစား၏ မေက်နပ္မႈမ်ား စိန္ေခၚမႈမ်ားႏွင့္ ဥပေဒပိုင္းဆိုင္ရာ မတရားမႈမ်ားကို သိရွိနားလည္ လာခဲ့သည္။ သူသည္ တကၠသိုလ္သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ၿပီး ဥပေဒဘြဲ႕ယူကာ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႕သို႔ ေရွ႕ေနတစ္ဦးအျဖစ္ ျပန္လည္ လာခဲ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ အိုဘားမားသည္ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ ဥပေဒေက်ာင္း Harvard University’s Law School သို႔ ပညာသင္ရန္ ေလွ်ာက္ထားရာ တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္ ရရွိေတာ့သည္။ ဥပေဒဘြဲ႕ ရရွိၿပီး ေရွ႕ေနအျဖစ္ ခ်ီကာဂိုသို႔ ျပန္လည္ ေရာက္လာေသာအခါ ေဒသခံ အမ်ိဳးသမီး ကေလး မီရွယ္ ေရာ္ဘင္ဆင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံု ႏွစ္ၿခိဳက္ ခဲ့ၿပီး လက္ထပ္ခဲ့သည္။ မီရွယ္ ေရာ္ဘင္ဆင္ သည္လည္း ဟားဗတ္ ဥပေဒဘြဲ႕ ရရွိသူတစ္ဦးပင္။

လက္ထပ္အၿပီး ဘားရက္အိုဘားမားသည္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စာေပ သင္ၾကားေရး နယ္ပယ္သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ ခ်ီကာဂို တကၠသိုလ္ ဥပေဒေက်ာင္း University of Chicago Law School တြင္ ၁၂ႏွစ္ၾကာ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ Constitutional Law ကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ သူသည္ စာေပသင္ၾကားျခင္းကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ သလို စာသင္ေကာင္းေသာ ဆရာလည္း ျဖစ္ေပသည္။ အိုဘားမားသည္ သူ၏ အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယခုလို ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ “စာေပ သင္ၾကားေပးျခင္းသည္ လူကို ဖ်တ္လတ္ေစသည္။ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒ သင္ၾကားေပးျခင္း၏ ေကာင္းေသာ အခ်က္တစ္ခုမွာ ခက္ခဲေသာ ေမးခြန္းမွန္သမွ် အေမးခံရ သည္။ ဥပမာ၊ ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ခ်မႈ၊ လိင္တူ ဆက္ဆံသူမ်ား၏ အခြင့္အေရး အစရွိေသာ ေမးခြန္းမ်ားတြင္ သင္သည္ အျပဳသေဘာဘက္မွေရာ ဆန္႔က်င္ဘက္မွေရာ ေျပာဆိုႏိုင္ရန္ လိုအပ္ေပသည္။”
အိုဘားမားသည္ ျပည္နယ္ ဆီးနိတ္သို႔ ေရြးခ်ယ္ျခင္း ခံရေသာအခါ သူစာေပ သင္ၾကားေပးေသာ အတန္းမ်ား ကို တနလၤာေန႔ နံနက္မ်ားႏွင့္ ေသာၾကာေန႔ ညေနမ်ားသို႔ မလႊဲမေရွာင္သာဘဲ   ေျပာင္းေရႊ႕သင္ၾကားေပးရေတာ့ သည္။ ယင္းကဲ့သို႔ေသာ ေန႔ႏွင့္အခ်ိန္မ်ားသည္ မည္သည့္ ဆရာ၊ ဆရာမကမွ ျဖည့္စြက္ယူ ေပးလိုေသာေန႔ႏွင့္ အခ်ိန္မ်ား မဟုတ္ေပ။ သို႔ရာတြင္ ပါေမာကၡ အိုဘားမား၏ အတန္းမ်ားသည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံေနတတ္ သည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ယခုကဲ့သို႔ သတိတရေျပာၾကားခဲ့သည္။ “နံနက္ မိုးလင္းတာနဲ႔ အတန္းဟာ ေက်ာင္းသား အျပည့္ ပါပဲ။” ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးကလည္း ဤကဲ့သို႔ ေျပာျပသည္။ “သူဟာ တကယ္ ထူးခြ်န္တဲ့ဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ အလြန္သိမ္ေမြ႕တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြကို တစ္ဦးတည္း ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္ သင္ၾကားျပသ ႏိုင္တယ္။”
တတိယတစ္ဦးက အိုဘားမား၏ အတန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေအာက္ပါအတိုင္းသံုးသပ္ခဲ့သည္။

“သူဟာအတန္းထဲက ေက်ာင္းသားတိုင္းရဲ႕ အသံကို ၾကားခ်င္တတ္တယ္။ အကယ္၍ အထင္အျမင္ တစ္ခုခု အေပၚမွာ ေဆြးေႏြး ေျပာဆိုၾကမႈ သိပ္မရွိခဲ့ရင္ သူကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ၿပီး သူဘက္ကိုယ့္ဘက္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးျပတတ္တယ္။ သူဟာ အေျခအတင္ ေျပာျခင္း၊ စကားနပန္းထိုးျခင္းတို႔ကို အားေပးတယ္ ။ မိမိရဲ႕ ယံုၾကည္မႈကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရန္ လိုအပ္တယ္။ ဒါမွ မိမိ လိုခ်င္တဲ့ အေျပာင္းအလဲ ဆိုတာ ျဖစ္လာမယ္လို႔ ပါေမာကၡ အိုဘားမားက ကြ်န္ေတာ့္တို႔ကို သတိေပးဖူးပါတယ္။”ေက်ာင္းသားမ်ား၏  အေတာ္ဆံုး ဆရာမ်ားစာရင္းတြင္ ပါေမာကၡ အိုဘားမားသည္ အၿမဲတမ္း ပါဝင္ေလသည္။ တကၠသိုလ္မ်ား၏ ဓေလ့ တစ္ခုမွာ အကယ္၍ ဆရာသည္ ၁၅ မိနစ္ထက္ ေနာက္က်လွ်င္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ား အတန္းမွ ထြက္သြားခြင့္ ရွိသည္။ တစ္ခါတြင္ ပါေမာကၡ အိုဘားမားသည္ ၄၅ မိနစ္ ေနာက္ က်သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္တန္းလံုးရွိ ေက်ာင္းသား အားလံုး သူ႔ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဆရာအေပၚတြင္ ယံုၾကည္မႈ ျပသခံရေသာ ပါေမာကၡမ်ားဟာ အနည္းငယ္သာ ရွိေပသည္။

သမၼတျဖစ္ရန္ မဲဆြယ္ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္ အိုဘားမားသည္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာခဲ့သည္။
“ကေလးတစ္ဦးရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈတြင္ မိဘ သို႔မဟုတ္ ဆရာက အဲဒီကေလးကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ မင္းေအာင္ ျမင္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ေအာင္ ေျပာၾကားေပးမႈဟာ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ကေလးေတြ စာသင္ခန္းထဲ ဝင္လာတဲ့ အခါမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္မႈ ကို ဘာက အဆံုးအျဖတ္ေပးသလဲ ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ အသားအေရာင္၊ သူတို႔လာခဲ့ တဲ့ေဒသ၊ သူတို႔ရဲ႕ မိဘနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ခ်မ္းသားဆင္းရဲမႈေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဆရာဟာ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာက အဓိက အဆံုးအျဖတ္ပဲ။ ဆရာဆိုတာဟာ လခနည္းေနပါေစ၊ အလြန္ခက္ခဲတဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္ပါေစ၊ ေက်ာင္း သားေတြဟာ ဘယ္လိုဗီဇမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါေစ ေတာက္ပတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ ကေလးေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ေမြး တတ္ၾကတယ္”။

ေမာင္ျပည္ေအာင္(ဟားဗတ္တကၠသိုလ္)၏ (အိုဘားမား၏ ပညာေရးခရီးလမ္း)
Source: Myanmar Independent