ေသျခင္းတရားဟာ အသက္အရြယ္ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ ဘယ္သူမဆို ရင္ဆိုင္ၾကရမွာခ်ည္းပါ။ အေနတတ္ေသာ္လည္း အေသမတတ္ရင္ မေကာင္းတဲ့ လားရာ ဂတိနိမိတ္ေတြေပၚျပီး ဆင္းရဲရတဲ့ အပါယ္ဘံုမ်ားကို ေရာက္တတ္ၾကရပါတယ္။ ဥပမာ…
သီရိဓမၼာေသာက မင္းၾကီး
**********************
အာေသာကမင္းၾကီး ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံတစ္ခြင္ ေစတီဘုရားေက်ာင္းကန္ သူ႕ေလာက္လွဴဒါန္းခဲ့သူမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခါနီးခ်ိန္ေလးမွာ ဆီးျဖဴသီးတျခမ္းကုိသာ စားသုံးရသည္ဟု ပူပန္မႈေနာင္တႏွင့့္အတူႏွလုံးမသာမယာျဖစ္ျခင္း၊ ဘုရင္ဘဝကုိဆုံး႐ႈံးမႈႏွင့္အတူ စိတ္ႏွလုံးပူေလာင္မႈေၾကာင့္စပါးႀကီးေႁမြျဖစ္သည္ဟုအဆိုရွိပါသည္။
ေကာသလမင္းၾကီးရဲ႕ မိဘုရားေခါင္ၾကီး
****************************
သူမဟာ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က သူ႔ေလာက္ အလွဴဒါနျပဳခဲ့သူ မရွိေအာင္ အလွဴဒါနျပဳလုပ္ခဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသခါနီးမွာ ေဒါမနႆေဝဒနာနဲ႔ ဘဝနိဂံုးခ်ဳပ္သြားရတဲ့အတြက္ အပါယ္ငရဲမွာ လူဘံုအားျဖင့္ ေရတြက္ရင္ ၇ရက္တိုင္တိုင္ က်ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ေသခါနီးအခ်ိန္ေလးမွာ…
********************
အစြဲအလမ္း သံုးမ်ိဳးကို ျဖဳတ္ထားေပးပါ။
၁။ မိမိခႏၶာကိုယ္ႏွင္ ခြဲခြါရေတာ့မည့္အတြက္ ဤခႏၶာေပၚ၌ အစြဲအလမ္းျဖဳတ္ေပးပါ။
၂။ ဇနီး မယား သမီးသား မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ခြဲခြါရေတာ့မည့္အတြက္ ထိုသူေတြေပၚ၌လည္း အစြဲအလမ္းျဖဳတ္ေပးပါ။
၃။ ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ရာထူးဂုဏ္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားႏွင့္လည္း ခြဲခြါရေတာ့မည့္အတြက္ ထိုအရာမ်ားေပၚ၌လည္း အစြဲအလမ္းျဖဳတ္ေပးပါ။
ေသနည္း
*******
အစြဲအလမ္း သံုးမ်ိဳးအျပင္ မိမိျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကုသိုလ္အာရံု အကုသိုလ္အာရံုေတြကိုလည္း စဥ္းစားေတြးေတာမေနဘဲ…
စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖင့္သာ ဝိပႆနာကုသိုလ္စိတ္ထားျပီး “ခႏၶာမွာ ေပၚလာတဲ့ ေဝဒနာကို စိတ္အားစိုက္ျပီး မျမဲျခင္း အနိစၥ (သို႔) ပ်က္စီးဆင္းရဲတဲ့ ဒုကၡ (သို႔) တားဆီးမရတဲ့ အနတၱ သေဘာဟု အစဥ္ရႈမွတ္ေပးထားလိုက္ပါ။” ေသခါနီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဝဒနာဟာ အေတာ္ကေလးျပင္းျပပါလိမ့္မယ္။ ထိုစဥ္ “ေဝဒနာကို ေဝဒနာဟု မျမင္ဘဲ မျမဲတဲ့ အနိစၥ သက္သက္ပဲျမင္ေပးပါ။ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဒုကၡသက္သက္ျမင္ေပးပါ။ တားဆီးမရတဲ့ အနတၱ သက္သက္ပဲျမင္ေပးပါ။”
ဒီလိုမ်ိဳး ဝိပႆနာကုသိုလ္အာရံု ကိုေျပာင္းလိုက္တဲ့အတြက္ နိဗၺာန္နဲ႔နီးျပီး အပါယ္ဘံုေတြနဲ႔ေဝးသြားပါလိမ့္မယ္။
လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြအေပၚအာရံုထားလိုက္ရင္ စိတ္စြဲလမ္းေနရင္ တဏွာ ဥပါဒါန္ ကံ အပါယ္ဇာတိျဖစ္ျပီး အဲဒီအေဆာက္အအံုေတြမွာ ျပိတၱာၾကီးေတြ သြားျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။
ဘုရားလက္ထက္က ႏွမလွဴတဲ့ သကၤန္းေပၚစြဲျပီး သန္းၾကီးျဖစ္ေနပါေသးတယ္။
ဝိပႆနာကုသိုလ္သည္သာ အေကာင္းဆံုး
*******************************
အဓိကကေတာ့ ေသခါနီးမွာ ေကာင္းတဲ့ကံေတြ ျပဳလုပ္ေနဖို႔ပါပဲ။ ေသခါနီးမွာ ေဝဒနာျပင္းျပတာေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့ ကာယကံ၊ဝစီကံ ေတြမလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ “မေနာကံကုသိုလ္ တစ္မ်ိဳးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။” ဒါ့ေၾကာင့္ မေနာကံ ကုသိုလ္ျဖစ္တဲ့ ဝိပႆနာကုသိုလ္ျပဳဖို႔ အဓိက လိုအပ္ေနျခင္းပါ။
အလွဴဒါနေတြ အေပၚအာရံုျပဳခ်င္ရင္ တဏွာစြန္႔ျပီး လွဴဒါန္းလိုက္တဲ့ စြန္႔လႊတ္လိုက္တဲ့ အေလာဘ ကုသိုလ္စိတ္ေလးကို ပြားေနဖို႔ပါပဲ။ အပြားမတတ္ရင္ေတာ့ လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ လိုခ်င္တဲ့ တဏွာလာတတ္လို႔ ဒီတဏွာက အပါယ္ဘံုကို တြန္းပို႔တတ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဝိပႆနာကုသိုလ္ျပဳျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုး ေသနည္းျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။
သုဂတိ ဒုဂတိ ေရာက္သူပမာဏ
************************
ဘုရားရွင္က သုဂတိဘံု ေရာက္သူမ်ားမွာ လက္သည္းခြံေပၚမွ ေျမမႈန္႔ပမာဏခန္႔သာရွိျပီး ဒုဂတိဘံု ေရာက္သူမ်ားမွာ မဟာပထဝီ ေျမၾကီး ပမာဏခန္႔ရွိတယ္လို႔ ဥပမာျပ ဆံုးမ ေဟာမိန္႔ထားခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိဳးအဆမွာ အလြန္ကြာေဝးလွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေသတတ္ဖို႔ အလြန္အေရးၾကီးလွပါတယ္။
အားလံုး အေသတတ္ၾကပါေစလို႔ အေသတတ္ တရားမွ်ေဝရင္း အေသတတ္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းျပဳလိုက္ပါတယ္။
မမိုးသွ်စ္ခိုင္မွ ေရးသားပူေဇာ္ပါ၏၊ _/_ _/_ _/_ ၁၆ – ၅ – ၂၀၁၅
No comments:
Post a Comment