တစ္ခါက ဆိုကေရးတီးကို သူ႕ေက်ာင္းက တပည့္တစ္ေယာက္ေမးတယ္။
” ဆရာၾကီး အၾကံနဲ႕ဥာဏ္ကို တြဲျပီးေတာ့ ေရးသားထားတာေတြ႕ရတယ္ အဲဒီေတာ့ အၾကံနဲ႕ ဥာဏ္ဟာ ဆိုလိုရင္း တူတူပဲေပါ့ေနာ္ ” လို႕ေမးတယ္။
ဆိုကေရးတီးက ဘာမွမေျပာဘဲ အနားမွာရွိတဲ့ ေက်ာက္တံုးႏွစ္တံုးကို ေကာက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေက်ာက္တံုးႏွစ္တံုးကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႕ ထိရိုက္ျပတယ္။
ေက်ာက္တံုးက မီးစ မီးပြားေလးေတြ ျဖတ္ခနဲ ျဖတ္ခနဲ ထြက္လာတယ္။ဒါကို ျပျပီးေတာ့ ဆိုကေရးတီးက
” အၾကံဆိုတာ ဒီေက်ာက္တံုးလိုပဲ မီးမျဖစ္နိုင္ဘူးလို႕ ထင္ေပမယ့္ ခတ္လိုက္တဲ့ အခါ တျဖတ္ျဖတ္ ပြင့္လာတဲ့ မီးပြားေလးေတြလိုပဲ အၾကံဆိုတာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရလာတဲ့မီးပြားေလးနဲ႕တူတယ္ လင္းတယ္။အေမွာင္ထဲမွာ လက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမခံဘူး ”
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဆိုကေရးတီးက ေကာက္ရိုးပံုနားကို သြားတယ္။ ေကာက္ရိုးပံုနားမွာ ခုနကလို ေက်ာက္တံုးေတြ ခတ္တယ္။ အနားက ေကာက္ရိုးေတြ မီးေလာင္သြားျပီးေတာ့ ေကာက္ရိုးပံုၾကီး တစ္ခုလံုးကို မီးကူးစက္သြားတယ္။
ဒါကိုျပျပီးေတာ့ ဆိုကေရးတီးက…
” ဥာဏ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပိုျပီး မီးေတာက္ေစမယ့္ ေကာက္ရိုးေတြလိုပဲ။ အၾကံေတြက မီးပြားေလးေတြျဖစ္ျပီး အၾကာၾကီးမခံေပမယ့္ ဥာဏ္က အဲဒီမီးပြားေလးေတြကို ထက္ပြားေစျပီးေတာ့ ၾကီးထြားေစတယ္။ တကယ္လို႕ သစ္ေခ်ာင္းေတြဆိုရင္ ပိုျပီးေတာ့ ထိန္းသိမ္းထားနိုင္ေစတယ္
အၾကံပဲရွိျပီး ဥာဏ္မရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ခဏတာေကာင္းစားတယ္။ ဥာဏ္ရွိျပီး အၾကံမရွိတဲ့သူဟာလဲ မီးေတာက္ဖို႕ အလားအလာမရွိတဲ့ ေကာက္ရိုးပံုၾကီးလိုပဲ မထက္ျမက္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ အၾကံရွိသူေတြက ဥာဏ္ရွိသူေတြကို သြားေရာက္ခစားၾကသတဲ့ ကဲငါ့တပည့္ အၾကံနဲ႕ ဥာဏ္ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကို ျမင္ပလား ”
Credit: ေမာင္စိုင္း
No comments:
Post a Comment