ေလာကနိယာမ သေဘာအရ ဘာမဆို တန္ရင္ေဆး၊ လြန္ရင္ေဘး ျဖစ္စၿမဲပါ။ မိမိရဲ႔ ကေလးေတြကို ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္တဲ့ ေနရာမွာလည္း အတူတူပါ။ ကေလးကို ခ်စ္တာ သဘာ၀လို႔ ဆိုေပမဲ့ အခ်စ္လြန္ကဲသြားရင္၊ အလိုလိုက္လြန္ကဲသြားရင္္ ကေလးအေပၚ ဆိုးက်ဳိးမ်ားစြားျဖစ္ေပၚေစႏိုင္ပါတယ္။
၁။ အခ်စ္လြန္ကဲျခင္း
ကေလး အလြန္ငယ္စဥ္က စလို႔ ကေလးလိုအပ္တာ အားလံုး၀ယ္ေပးတယ္။ စားစရာ၊ ေဆာ့စရာ၊ သြားစရာ၊ အစစအရာအရာ လိုေလေသးမရိွ အားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ထားေပးတယ္။ တစ္မိသားစုလံုး က ကေလးကို ဖူးဖူးမုတ္ထားပါတယ္။ ကေလးေတာင္းဆိုသမ်ွ အားလံုး ရေစရမယ္။ အိမ္ေဖၚ ထားရိွတဲ့မိသားစု၊ အလုပ္သမားမ်ားတဲ့ မိသားစု ဆိုပိုဆိုးတတ္ပါတယ္။
ကေလးက ” ေရ” ေအာ္လိုက္ရင္ ေရခြက္နဲ႔ ေရက ေရွ႔မွာ ေရာက္ၿပီးသား၊
မုန္႔တစ္ခုခု ေကြ်းထားတာမွ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး၊ ဆာၿပီလား၊ ဘာစားခ်င္လဲလို႔ လူႀကီးေတြက ဆက္တိုက္ေမးေနတတ္တယ္ ။ ကေလးပိုက္ဆာမွာ စိုးလို႔၊ ကေလး မစားတတ္မွာ စိုးလို႔၊ ကေလးစိတ္ ဆိုးမွာစိုးလို႔ ၊ ကေလးငိုမွာစိုးလို႔ ၊ စသည္ျဖင့္ ကေလးကို ျပဳစု အလိုလိုက္လာခဲ့ရာ ကေလးတ ျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့ တစ္အိမ္သားလံုးရဲ႔ ဗဟို္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အခ်စ္လြန္ေတာ့ အႏွစ္လြန္ေတာ့တာေပါ႔၊ ကေလးက ကိုယ္ကိုကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ အတၱႀကီးတယ္။ စိတ္ဆိုးလြယ္တယ္။ တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ ရကိုရမွ၊ အဲဒါဆို အဲဒါမွ၊ ဗူးဆိုဖရံုးမသီးေတာ့ပါ။
ျဖစ္သင့္တာက ကေလးကို အလြန္ အလိုမလိုက္သင့္ပါ။ သုေတသန အဆိုအရ ကေလးက ၀ယ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ ေတာင္းဆိုမူ အားလံုးရဲ႔ ၃၀% အလိုလိုက္ရင္ေတာင္ လံုေလာက္ေနပါၿပီ။ ၅၀% ခန္႔ အလိုလိုက္ရင္ ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားေနၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ အရာ မရေစတာလည္း ကေလးအတြက္ အလြန္လိုအပ္ေသာ အေတြ႔ အႀကံဳ ျဖစ္ပါတယ္။
၂။ အကာအကြယ္လြန္ကဲျခင္း
ကေလးကို ခ်စ္လြန္းတာ အျပစ္မရိွပါဘူး၊ အကာအကြယ္လြန္သြားရင္ေတာ့ ကေလးႀကီးလာရင္ ကိုယ့္ကိုကို ဘာမွ မကာကြယ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သြားသြား မိဘေတြ အေဒၚေတြ ကိုယ္တိုင္ပို႔တယ္။ ဘာလိုလို လူႀကီးေတြပို႔ၿပီး လိုက္၀ယ္ေပးတယ္။ ကေလးႀကီးလာရင္ လမ္းေတာင္မမွတ္တတ္ေတာ့ဘူး ။ ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘနဲ႔ ခြဲအိပ္ခိုင္းတာ စိတ္မခ်လို႔ ဆိုတဲ့ ကေလးမ်ားဟာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေရာက္လာတဲ့ အခါက်ရင္လည္း ကိုယ့္ကိုကို တစ္ေယာက္တည္း မအိပ္ရဲဘူး။ ကေလးနဲနဲ ဖ်ားရင္ တအိမ္သားလံုး ပ်ာယာခတ္ၿပီး အႀကီးႀကီး ကုသပစ္တယ္။ ေနေကာင္းလာရင္ အားေဆးေတြ အမ်ားႀကီး တုိက္ပစ္တယ္။ ပိုးေမြးသလို ေမြးတယ္လို႔ မိဘေတြက ဂုဏ္ယူတတ္ေသးတယ္။ မိဘမ်ားစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကေလးက တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လူႀကီးျဖစ္လာမွာပဲ၊ ပိုးေမြးသလိုေမြးေတာ့ ပိုးကေလးတုန္းက ကိစၥမရိွပါ။ ပိုးႀကီးျဖစ္လာတဲ့ အခါက်ရင္ မိဘကေမြးႏိုင္ပါေသးလား။
ျဖစ္သင့္တာက ကေလးကိုယ္တိုင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္တဲ့၊ လုပ္ကိုင္တတ္တဲ့ အရာ အားလံုးကို ကေလးကိုယ္တိုင္ ေပးလုပ္သင့္ပါတယ္။ ကေလး ကိုယ့္ကိုကို အားကိုးတတ္ပါမွ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ တိုးပြားၿပီး ဘ၀ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အရည္အခ်င္း ျပည့္စံု ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၃။ ကေလးအေပၚ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ လြန္ကဲျခင္း
ကေလးကို လံုး၀ျဖစ္ေျမာင္ေစခ်င္လြန္းေတာ့ ပန္းခ်ီသင္တန္းဆိုလည္း ပို႔လိုက္တာပဲ၊ စႏၵာယား သင္တန္းဆိုလည္း ပို႔လိုက္တာပဲ၊ တက္လိုက္တဲ့ က်ဴရွင္ေတြ၊ သြားလိုက္တဲ့ သင္တန္းေတြ၊ မိဘမ်ားစဥ္စားၾကည့္ ပါ။ ကေလးေတြ ဘယ္မွာ လာၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ကေလး ဘ၀ ခံစားႏိုင္ေတာ့မလဲ၊ ကေလးျဖစ္ ရံူးတာေပါ႔၊ ေနာင္တစ္မ်ဳိး ရိွေသးတယ္။ ကိုယ္က မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို မိမိ ကေလးေတြကို ေျပာင္းလဲၿပီး အေကာင္အထည္ ေဖၚခုိင္းတာမ်ဳိး၊ မ်က္နာပြင့္တယ္။ ဂုဏ္ရိွတယ္ဆိုၿပီး ၀ါသနာမပါပဲ ေဆးတကၠသိုလ္တို႔၊ အင္ဂ်င္နီယာ တို႔ အတင္းတက္ခိုင္းတာမ်ဳိး၊ ကေလးႀကီးလာရင္ ဟိုဟာျဖစ္ရမယ္။ ဒီဟာ ျဖစ္ရမယ္ နဲ႔ ေမ်ာ္လင္ခ်က္ႀကီးလြန္းရင္ ကေလးအေပၚ ၀န္ပိၿပီး မိမိကိုယ္ကို မိမိ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေစႏိုင္ပါတယ္။
ျဖစ္သင့္တာက ကေလးကို ပ်ုဳိးေထာင္တယ္ဆိုတာ ကေလးဘာျဖစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ပဲ ကေလး ျဖစ္သင့္တာကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ဖို႔ ပါ၀င္ကူညီ ပံံ့ပိုးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပါရမီကို ျဖည့္ဆီးေပးတဲ့ သေဘာပါ။
တိုက္ဆိုင္သူတို႔ အသံုး၀င္ႏိုင္ၾကပါေစ။
Credit: sayar aung ko latt
No comments:
Post a Comment