ဘီစီ ၄၈၀ ခုႏွစ္ ႀသဂုတ္လတြင္ ပါရွားဘုရင္ ဇပ္ဇီး(စ္) (Xerxes) သည္ ဂရိျပည္အား တုိက္ခိုက္ ရန္အတြက္ စစ္သည္ ႏွစ္သိန္း ၊ စစ္သေဘာၤတေထာင္မ်ွ ပါဝင္သည့္ ဧရာမ တပ္ ႀကီးႏွင့္ ခ်ီ၍ လာသည္။ ထိုစဥ္က ဂရိတို ့သည္ (City state ) ျမိဳ ့တျမိဳ ့ တႏုိင္ငံ စံနစ္ျဖင့္္ သီးျခားစီ ရပ္တည္ေနထိုင္လ်က္ ရွိႀကသည္။ သို ့ေသာ္ တမ်ဳိးႏြယ္လံုး၏ ရန္သူ ပါရွန္တုိ ့ စစ္ ခ်ီလာျပီ ဆုိသည့္ အခါ ျမိဳ ့ႏုိင္ငံ အမ်ားစုေပါင္း ၍ ခုခံရန္ ျပင္ဆင္ႀကသည္။ ထိုအခါ ဂရိျပည္ ေျမာက္ပိုင္းမွ ေတာင္ပိုင္းဆီ ထိုးေဖာက္လာမည့္ ပါရွန္စစ္ေႀကာင္းႀကီး တခုကို စစ္ေရးစစ္ရာ အရ အခ်က္အခ်ာက်သည့္ သာေမာ္ပီေလး(Thermopylae) ေတာင္ႀကားမွ ပိတ္ဆို ့ခုခံရန္ တာဝန္သည္ စပါတာ ျမိဳ ့ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ ဘုရင္လီယြန္နီဒပ္(စ္) ႏွင္ ့ သူ ့စစ္သည္ ေတာ္မ်ားထံ က် ေရာက္ လာသည္။
လီယြန္နီဒပ္(စ္) သည္ လူေျခာက္ေထာင္ပါ တပ္တစ္တပ္ျဖင္ ့ သာေမာ္ပီေလးမွ ခုခံရန္ အသင့္ ျပင္သည္။ သူ ့တပ္တြင္ လူရင္း စပါတာမ်ားအျပင္ အျခားျမိဳ ့ျပ ႏုိင္ငံမ်ားမွ တပ္ဖြဲ ့အခ်ဳိ ႕လည္း ပူးေပါင္းပါဝင္သည္။သာေမာ္ပီေလးသည္ ေလးမုိင္ခန္ ့ရွည္လ်ားျပီး က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ေနရာမ်ား၌ အက်ယ္ေပ ငါးဆယ္မ်ွသာ ရွိသည့္ ေတာင္ႀကားလမ္း စစ္စစ္ ျဖစ္သည္။ေဘးတဖက္ တခ်က္စီတြင္ အလြန္ျမင့္ေမာက္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္နံရံႀကီးမ်ား ကာဆီးေနသည္ ျဖစ္ရာ ရန္သူသည္ ဒီေတာင္ႀကားမွ အပ အျခားဝင္စရာ လမ္းမရွိ။ဝင္လာလ်ွင္ လီယြန္နီဒပ္(စ္) ၏တပ္ႏွင္ ့ရင္ဆုိင္ ရလိမ့္မည္။ သည္တပ္ကုိ အလံုးစံုေခ်မွဳန္း ႏုိင္ မွ သည္လမ္းက ျဖတ္သန္း၍ ရလိမ့္မည္။
သည္တြင္ လီယြန္နီဒပ္(စ္)တို ့ စပါတာမ်ားအေႀကာင္း အနည္းငယ္ေျပာခ်င္သည္။စပါတာတုိ ့သည္ ရဲ ဝံ့စြန္ ့စားမွဳအတြက္ အထူးေလ့က်င့္ ထားႀကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အလြန္ စည္းကမ္းႀကီးသည္။ ျခိဳးျခံက်ပ္တည္းစြာ စားေသာက္ေနထိုင္ႏုိင္သည္။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ႀကံ့ ခုိင္မာေက်ာသည္။စပါတာ တစ္ေယာက္ စစ္ထြက္ခါနီးတြင္ သူကိုင္ေဆာင္ရမည္ ့ ဒုိင္းႀကီးကုိ မိခင္ကိုယ္တိုင္ က ယူေဆာင္လာေပးေလ့ ရွိသည္။ ျပန္ရင္ ဒီဒုိင္းကုိ ကိုင္ျပီး ျပန္ခဲ ့။ မကိုင္ႏုိင္ရင္လည္း ဒုိင္းေပၚက ျပန္လာခဲ ့ဟု မွာတတ္သည္။
စစ္ပြဲမွာ အႏုိင္တိုက္ျပီး အသက္ရွင္လ်က္ အေမ့ထံ ျပန္ခဲ ့ပါ။ အကယ္၍ တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးခဲ ့ရျပီ ဆိုလ်ွင္လည္း သူ၏ ရုပ္အေလာင္းကုိ ဒုိင္းေပၚတင္ကာ အတူစစ္ထြက္ သည့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ထမ္းပိုးျပီး ဂုဏ္သေရ ရွိစြာ ျပန္ေရာက္လာတာ ျမင္ခ်င္ပါသည္။ဟု ဆုိလုိျခင္းျဖစ္သည္။ သည္စကားေနာက္ကြယ္တြင္ အဓိပၸါယ္ေတြ
ကိန္းေအာင္းေနေသး သည္။ စစ္ေျမမွာ ရန္သူႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္ ့အခါ သူရဲေဘာေႀကာင္စြာ လက္လြတ္ထြက္ေျပး သည္ ။သံု ့ပန္းအျဖစ္ အဖမ္းခံရျပီး ေက်းက်ြန္ဘဝ ေရာက္သြားသည္ ။ စတာ မ်ိဳးေတြ မႀကားခ်င္ပါ ဟူေသာ သေဘာ။
မိခင္ေတြပင္ အဲသည္လုိ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးရွိသည့္ စပါတာ ။။ထုိ ့ေႀကာင့္ စပါတာ မွန္လ်ွင္ ဓားဒါဏ္ရာ၊ လွံဒါဏ္ရာကို ေက်ာမွာ မျပခ်င္။
စပါတာေတြ ေလ။ ႀကည့္စမ္းပါ ။ သူတို ့ဒါဏ္ရာေတြ အားလံုး ေရွ ့ဘက္မွာတဲ ့။
အဲသည္ေတာ ့ သာေမာ္ပီေလးမွာ ဆံုႀကသည့္အခါ လီယြန္နီဒပ္(စ္) ႏွင္ ့ သူ ့စစ္သည္ေတြ ေတာင္ႀကားလမ္း တေလ်ာက္ ပိတ္ဆို ့ကာ တက္ လာသမ်ွ ရန္သူကို ရင္ဆုိင္ခုခံႀကသည္။ ပါရွန္တို ့မွာ လူအင္အားအဆမတန္ မ်ားေသာ္ လည္း တိုက္ရည္ခုိက္ရည္တြင္ စပါတာကို လံုးဝ မယွဥ္ႏုိင္။ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အက်အဆံုး မ်ား စြာခံကာ အတင္းဝင္တုိက္ေသာ္လည္း ဂရိတပ္ကို မေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္။တတိယေန ့တြင္မူ လ်ွဳိ ့ဝွက္သည့္ ေတာင္ေက်ာ္လမ္းေသးလမ္းေျမာင္ တခုကို ဂရိသစၥာ ေဖာက္တဦးက ျပသျဖင့္ ရန္သူတို ့ဂရိတပ္၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ သို ့ေရာက္လာႀကသည္။
ႀကီးမားေသာ အင္အားျဖင့္ ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္ အတိုက္ခံ ရေတာ့မည္ ဆုိတာ ျမင္သည္ ့အခါ လီယြန္နီဒပ္(စ္) က တပ္ဗိုလ္မ်ားကုိ ဆင့္ေခၚသည္။ တုိက္ပြဲ ကအေနအထားေျပာင္းသြားျပီ၊ သည္ေနရာမွာ ဆက္တိုက္လ်ွင္ မိမိတို ့အားလံုး ေခ်မွဳန္း ခံရလိမ့္မည္။
ထို ့ေႀကာင့္ က်န္သည့္ တပ္ဖြဲ ့ေတြ အားလံုး အခ်ိန္မွီ ဆုတ္ခြာႀကပါ ။ မိမိႏွင္ ့ စပါတာစစ္သည္ သံုးရာ ကေတာ ့ တာဝန္အရ သည္ေနရာတြင္ အသက္ေပးခုခံ က်န္ရစ္မည္ဟု ေႀကညာသည္။ သည္တြင္ အျခားျမိဳ ့ျပႏုိင္ငံတို ့မွ စစ္သည္အမ်ားအျပား ထြက္ခြာသြားႀကျပီး သပ္စပီေယ ျမိဳ ့ သား ခုႏွစ္ရာႏွင္ ့ သီးဗ္ (စ္) ျမိဳ ့သားေလးရာတို ့သာ စပါတာမ်ားႏွင္ ့အတူက်န္ရစ္သည္။
ပါရွန္တို ့က ေရွ ့ဖက္မွ တပ္မႀကီးတတပ္ ေနာက္ဖက္မွေတာင္ကိုေက်ာ္၍ တပ္မႀကီး တတပ္ ညွပ္ပိတ္တိုက္ခုိက္ရန္ ျပင္ဆင္လာသည္ ့ အခ်ိန္ လီယြန္နီဒပ္(စ္) က သူ ့တပ္ကုိ စစ္မ်က္ႏွာ က်ယ္က်ယ္ဖြင္ ့၍ တုိက္ႏုိင္မည္ ့ေနရာသို ့ေရြ ့ ယူသည္။ ထို ့ေနာက္တြင္ ရန္သူ ခ်ီတက္လာသည္ အထိ မေစာင့္ ။ မိမိတို ့က အရင္ ဦးေအာင္ဝင္တုိက္သည္။ စပါတာတုိ ့ တိုက္ခုိက္ပံုက သည္ပြဲတြင္ ပါရွန္ရန္သူကို အျပီးသတ္ ေခ်မွဳန္းရန္ သံႏၷိဌာန္ ခ်ထားႀက သည့္ အလားပင္ ။
ရဲစြမ္းသတၱိသက္သက္နဲ ့သာ ဆံုးျဖတ္မည္ ဆိုက ဒီပြဲသည္ ပါရွန္ေတြ မရွဳမလွ အေရးနိမ့္ သည့္ ပြဲ ျဖစ္ရလိမ့္မည္။
သို ့ေသာ္ အေရအတြက္ျခင္းက အဆမတန္ ကြာျခားလြန္းလွသည္။ စစ္ေျမတခြင္လံုးမွာ ပါရွန္ေတြ တင္းႀကမ္းျပည့္ေနသည္။
ဓားသံလွံသံ ေႀကြးေႀကာ္ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ေသာေသာညံေနသည္ ့ ႀကားမွာ လီယြန္နီဒပ္(စ္) က်ဆံုးသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ စပါတာေတြ သူ တုိ ့ေခါင္းေဆာင္နေဘးမွာ ဝိုုင္းရံလုိက္ႀကျပီး အျပင္းအထန္ ခုခံကာကြယ္ကာ အနီးရွိ ေတာင္ပူစာ တခုဆီသို ့ အေလာင္းကို သယ္ႀက သည္။ သည္ေနရာတြင္ ေနာက္တႀကိမ္ အဝိုင္းခံရသည္။စပါတာအားလံုးသူတို ့ေခါင္း ေဆာင္နည္းတူ
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ တိုက္ပြဲဝင္သြားႀကသည္။ သက္(စ္)ပီေယ သားမ်ား လည္း စပါတာတို ့ႏွင့္ အတူ က်ဆံုးခဲ့သည္။ သီးဗ္(စ္) ျမိဳ ့သားတခ်ဳိ ့သာ လက္နက္ခ် အညံ့ ခံခဲ ့ႀကသည္။ဂရိႏွင့္ပါရွန္တုိ ့တုိက္ပြဲေတြ ဆက္လက္ဆင္ႏြဲႀကျပီး ေနာက္ဆုံုး၌ ပါရွန္တုိ ့ အေရးနိမ္ ့ကာ ဂရိေျမမွ ဆုတ္ခြာထြက္ေျပးသြားႀကရသည္။
စစ္ႀကီးအျပီးတြင္ ေတာင္ပိုင္းသား စပါတာေတြ သာေမာ္ပီေလးသို ့ လာေရာက္ကာ က်ဆံုးခဲ့ ေသာ စစ္သည္မ်ားအတြက္ ထုိေနရာ၌ ေက်ာက္စာတုိင္တတုိင္ စိုက္ထူထားသည္။ေက်ာက္စာတုိင္ကား တရံေရာအခါ က ဂရိအမ်ဳိးသား တရပ္လံုးအတြက္ မိမိတို ့အသက္ကုိ ေပးလွဴသြားခဲ့သည့္ စပါတာ ျမိဳ ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ (ဘုရင္) လီယြန္နီဒပ္(စ္) (Leonidas) ႏွင္ ့ေနာက္ပါစစ္သည္ သံုးရာတုိ ့၏ ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္ ့ အနစ္နာခံသည္ ့စိတ္ ဓာတ္ကုိ ထာဝရေမာ္ကြန္းတင္ရန္ အလုိ ့ငွာ စုိက္ထူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
(ရာဇဝင္ကို ဆရာေဖျမင့္ ၏ အားျပင္းတဲ ့ ျမွားတစင္း မွ ထုတ္ႏွဳတ္ေဖာ္ျပသည္။)
No comments:
Post a Comment