တစ္ခါတုန္းက ဘုရားအေလာင္းဟာ ရေသ့ရဟန္း၀တ္ၿပီး ေတာမွာ ေနေနပါတယ္။
တစ္ေန႔ ေတာ့ ဆြမ္းခံကျပန္အလာေရကန္တစ္ကန္ထဲဆင္းၿပီးေရခ်ိဳးရင္း ကန္ထဲက ပဒုမၼာၾကာကို နမ္းလုိက္ပါတယ္။ ဒါကိုေရကန္္ေစာင့္ေနတဲ့ နတ္သမီးကေတြ႕ၿပီး၊
စိတ္ထဲမွာ မသက္မသာျဖစ္သြားပါတယ္။ ရဟန္းကိုလည္း အျပစ္စကားဆုိလုိက္ပါတယ္။
●နတ္သမီး …
ပုိင္ရွင္မေပးဘဲ ၾကာပန္းကိုနမ္းတာဟာ “ခုိးျခင္း” အဂၤါေတြထဲက တစ္ခုပဲ။
ဒါေၾကာင့္ သင့္ရဟန္းဟာ “နံ႔သာသူခုိးပဲ”။အေစာင့္နတ္သမီးရဲ႕ျပစ္တင္စြပ္စြဲသံၾကားေတာ့
ရဟန္းကလည္း ျပန္ေခ်ပပါတယ္။
●ရဟန္း …
ငါဟာၾကာပန္းကိုယူလည္းမယူ၊ ခ်ိဳလည္းမခ်ိဳး၊ အေ၀းကပဲနမ္းတာပါ။
ဘာျဖစ္လုိ႔ ငါ့ကို “နံ႔သာသူခုိး”လုိ႔ စြပ္စြဲတာလဲ။
ေစာေစာက ငါ့ေရွ႕က ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ေရကန္ထဲဆင္းျပီး ၾကာစြယ္ေတြကိုလည္းခူးတယ္၊
ၾကာပန္းေတြကိုလည္း ခ်ိဳးဖ်က္ယူတယ္။
အဲဒီပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ “ၾကာပန္းသူခုိး”လုိ႔ မေျပာတာလဲ။
နတ္သမီးက သူေျပာမယ္စကားကို ရဟန္း မၾကားမွာစိုးလုိ႔ထင္တယ္။ ေရွ႕ကို ေျခတစ္လွမ္းတုိးရင္း ေလသံျပင္းျပင္း မ်က္ႏွာထားတည္တည္နဲ႔ ေျပာလာပါတယ္။
.●နတ္သမီး …
မေကာင္းမႈမ်ဳိးစုံကို ျပဳေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိတယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ေတြဟာ အညစ္အေၾကးေတြ
အထပ္ထပ္ေပက်ံေနတဲ့ “လက္ႏွီးစုတ္”လုိပဲ။အဲဒီ လက္ႏွီးစုတ္ဟာ အညစ္အေၾကး
တစ္ခုခုထပ္ေပက်ံေပမယ့္ ထူးၿပီးမသိသာေတာ့ဘူး။ ဒီအတုိင္းပဲ “အကုသုိလ္အညစ္အေၾကး” မ်ိဳးစုံကပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ ေနာက္ထပ္အညစ္အေက်းတစ္ခုထပ္ကပ္လုိ႔လည္း ထူးျပီးမသိသာေတာ့ဘူး။
အဲဒီပုဂၢဳိလ္မ်ဳိးကုိေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ ဘာမွ မေျပာလုိဘူး။သင္ရဟန္းကိုသာ ေျပာခ်င္တာ။
စင္ၾကယ္မႈကိုပဲ ရွာမွီးေနတဲ့ ေယာက်္ားျမတ္ဟာ သားျမီးဖ်ားေလာက္ရွိတဲ့ မေကာင္းမႈကိုလည္း
တိမ္တုိက္ေလာက္သေဘာထားရတယ္၊ သိရဲ႕လား ရဟန္းရဲ႕။”
ရဟန္းက နတ္သမီး ဥပမာနဲ႔ေျပာလုိက္တဲ့စကားကို ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။
●ရဟန္း …
သင့္ဟာ ငါ့ကို စင္ၾကယ္သူလုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။
ျပီးေတာ့ ငါ့ကို သတိေပးေစာင့္ေရွာက္တယ္။
တကယ္လုိ႔မ်ား ေနာင္အခါ သင့္မ်က္လုံးထဲမွာ
အျမင္မေတာ္တာရွိခဲ့ရင္ အခုလုိ႔ေျပာဆုိေပးပါ။
●နတ္သမီး …
ရဟန္း . . . ငါ့တုိ႔ဟာ သင့္ကိုအမွီျပဳျပီး အသက္ေမြးေနတာမဟုတ္ဘူး။
သင့္ရဲ႕အခစားလည္း မဟုတ္ဘူး။ဘယ္လမ္းဟာ သုဂတိသြားတဲ့လမ္းဆုိတာ သင့္သိတယ္။
သိတဲ့အတုိင္း ကိုယ္တုိင္းပဲသြားပါ။ ငါ့ကိုအားမကိုးပါနဲ႔။
ရဟန္းက နတ္သမီးရဲ႕ စကားရင့္ရင့္ကို လက္ခံသေဘာတူတဲ့ အေနနဲ႔ ေက်းဇူးစကားျပန္ေျပာတယ္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ နတ္သမီး အခုလုိ သတိေပးတာကိုပဲ။”နတ္သမီးက ရဟန္းကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး
ေျပာလုိက္မိေပးမဲ့ ေျပာလြယ္ဆုိလြယ္ရွိတဲ့ ရဟန္းကုိ စိတ္ထဲက ၾကည္ညိဳေနပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းဟာ နတ္သမီးရဲ႕ ဆုံးမစကားကို အေျခခံျပီး တရားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္လုိက္တာ ဈာန္ေတြရသြားျပီး ျဗဟၼာ့ျပည္ကိုလားေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။
(ငါးရာ့ငါးဆယ့္ဇာတ္၀တၳဳ၊ သိဃၤပုပၹဇာတ္။)
■ေျမာင္းထဲမွာ ေျမာင္းေဖၚေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ ရႊံ႕တစ္စက္ေပသြားလုိ႔ ဘာမွျဖစ္မသြားပါဘူး။
ေျမာင္းေဘးကရပ္ၾကည့္ေနတဲ့သူရႊံံ႕တစ္စက္ေပသြားရင္ သိပ္သိသာပါတယ္။
■မေကာင္းမႈမိ်ဳးစုံျပဳေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ မေကာင္းမႈတစ္ခုကို က်ဴးလြန္လုိက္လုိလည္း
ထူးျပီးမသိသာသြားသလုိ၊ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ထူးျပီးစိတ္မ၀င္စားပါဘူး။
စင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ မသင့္ေလွ်ာ္တာ တစ္ခုခုလုပ္လုိက္ရင္ သိပ္ၿပီး သိသာေနတတ္ပါတယ္။
ေနာက္ဥပမာတစ္ခုကေတာ့ လက္ႏွီးစုတ္မွာ အိုးမဲတစ္ကြက္ ထပ္ေပလို႔ ထူးျပီးမသိသာပါဘူး။
အ၀တ္ျဖဴျဖဴမွာ အိုးမဲတစ္ကြက္ ေပက်ံလိုက္ရင္ေတာ့ သိပ္ျပီး သိသာေနတတ္ပါတယ္။
ကိုယ္က ကုိယ္ ၊ သူက သူ၊ ကိုယ့္ နဲ႔ သူ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး မေနေကာင္းပါဘူး။
ေသာ၀စႆတာ မဂၤလာေရးမယ္လုပ္ေတာ့ ငယ္ငယ္ ဆရာသမားေတြ ဆုံးမခဲ့တဲ့
ဒီဥပမာ ေလး ေခါင္းထဲကို အလုိလုိ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီဥပမာေလးနဲ႔ ႏြယ္ေနတဲ့
သိဃၤပုပၹဇာတ္ကေလးကိုပဲေရးျပလုိက္တာပါ။
အေသာက ေက်ာက္စာမွာ …
ကာယာနံေမ၀ ေဒခတိ…-
“လူေတြဟာ ကိုယ္လုပ္တဲ့ဟာဆုိရင္ အေကာင္းခ်ည္း ထင္ၾကတယ္” လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕အျပစ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို မျမင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး ။အဲဒီလုိ အခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အျပစ္၊
ကိုယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ေျပာျပႏုိင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတာ့ ကိုယ့္၀န္းက်င္းမွာ ရွိထားသင့္ပါတယ္။ ေျပာျပႏို္င္မယ္သူရွိမွလည္း ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ကုိယ္သိျပီး ျပင္ခြင့္သာမွာပါ။
ပုထုဇဥ္ေတြဆိုတာ အျပစ္တုိ႔၊အားနည္းခ်က္တုိ႔ေတာ့ ရွိေနၾကမွာပါ။ ကိုယ္က သိခြင့္ရဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။
■တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ကုိယ္က ေျပာဆုိဆုံးမလြယ္သူေတာ့ ျဖစ္ေနဖုိ႔လုိပါတယ္။
ဒါမွလည္း အျပစ္ေျပာ သူက ေျပာခ်င္စိတ္ရွိမွာပါ။ ဓမၼပဒမွာ အျပစ္ျပဆုံးမသူကို “ေရႊအုိးေပးသူ”လုိ႔
သေဘာထားရမယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ရွင္ရာဟုလာဆုိတဲ့ ကိုရင္ေလးက
သဲကို လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး “ဤသဲလုံးနဲ႔အမွ် ငါ့ကို ဆုံးမမည့္သူ ရလွ်င္ ေကာင္ေလစြ …”လုိ႔ လည္း ဆုေတာင္းေလ့ရွိပါတယ္။
ကိုယ့္အျပစ္၊ ကိုယ္အားနည္းခ်က္ကို သိခ်င္စိတ္ရယ္၊ သိၿပီး ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္၊ ျပင္ပစ္တဲ့စိတ္ရယ္၊ အဲဒါေတြဟာစိတ္ဓာတ္အရည္အေသြးျမင့္မားဖုိ႔အတြက္ အေထာက္အပံ့ေတြပါ။
ကို္ယ့္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္အရည္အေသြးဟာ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာပါမွ အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။
ျမင့္ျမင့္လာေအာင္လည္း ကုိယ္က အားထုတ္ရပါမယ္။ ဆုိဆုံးမလြယ္တာ၊ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို သိခ်င္တာ၊ သိၿပီးျပင္ခ်င္တာေတြဟာ စိတ္ဓာတ္အရည္အေသြး ျမင့္မားရာ ျမင့္မားေၾကာင္းေတြပါ။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူတစ္ဖက္သားကို
ဆံုးမခ်င္တဲ့ေရာဂါ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။လူငယ္စကားနဲ႕ေျပာရရင္ေတာ့ “ဆရာၾကီးလုပ္ခ်င္တဲ့ေရာဂါ”ပါ။
အဲဒီေရာဂါရွိသူေတြရဲ႕ဆုံးမမႈမ်ဳိးကိုေတာ့ သတိထားရပါမယ္။ ေရာဂါကို အေျခခံၿပီး ဆုံးမလာတဲ့ ဆုံးမမႈမ်ဳိးကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္အရည္အေသြး ျမင့္မလားတဲ့အျပင္ ၊တစ္ခါတေလနိမ့္ေတာင္ သြားဦးမွာပါ။ လူတစ္ဖက္သားကို ဆံုးမခ်င္တဲ့ေရာဂါဟာ ကုရေတာ္ေတာ္ေလးခက္ပါတယ္။
အဲဒီလူမ်ဳိးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မႏွစ္ၿမိဳ႕သလုိ သူရဲ႕ဆုံးမမႈမ်ဳိးကိုလည္း မခံယူခ်င္ၾကပါဘူး။
ဒါသဘာ၀ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း ၊ေရာဂါတစ္ခုလုိ လူတစ္ဖက္သားကို
ဆုံးမခ်င္တဲ့စိတ္ ရွိမေနဖုိ႔လုိပါတယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ ဆုံးမလြယ္သူျဖစ္ရမွာ ျဖစ္သလုိ ၊ေရာဂါတစ္ခု အေနနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္၀န္းက်င္မွာ
ေျပာျပဖုိ႔ ၊ဆုံးမဖုိ႔ အမွန္တကယ္ လုိအပ္လာရင္ တာ၀န္တစ္ခုအေနနဲ႔ကို ေျပာျပေပးရမွာပါ။ ဆုံးမေပးရမွာပါ။
အဲဒီလုိေျပာျပေပးဖုိ႔၊ ဆုံးမေပးဖုိ႔ အခြင့္ၾကံဳလာခဲ့ရင္ေတာ့ ေအာက္ပါ “အဂၤါ(၅)ပါး”ကို
သတိထားရမယ္လုိ႔ စာမွာဆုိထားပါတယ္။
(၁)။ မသင့္ေလ်ာ္မေလ်ာက္ပတ္တဲ့အခါ မေျပာျပေသးဘဲ၊ မဆုံးမေသးဘဲ
သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အခါက်မွ ေျပာျပေပးျခင္း၊ဆုံးမေပးျခင္း။
(၂)။ မဟုတ္မမွန္ေသာစကားကို ဖယ္ရွားၿပီး ၊ ဟုတ္မွန္တဲ့စကားနဲ႔သာ ဆုံးမျခင္း။
(၃)။ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္ နားမခံႏုိင္ဘြယ္စကားကို ဖယ္ရွားၿပီး သိမ့္ေမြ႔ႏူးညံ့တဲ့ စကားနဲ႔သာ ဆုံးမျခင္း။
(၄)။ အက်ိဳးမရွိတဲ့စကားကိုဖယ္ရွားၿပီး ၊အက်ိဳးရွိတဲ့စကားနဲ႔သာ ဆုံးမျခင္း။
(၅)။ အမ်က္ေဒါသမပါေစဘဲ ၊ေမတၱာနဲ႔သာ ဆုံးမျခင္း။
ဒီအဂၤါ(၅)ခ်က္ကိုခ်ိန္ၿပီး ေျပာဆုိပါ၊ဆုံးမပါတဲ့။
ဘ၀ခရီးမွာ ဆုံးမတတ္သူ၊ ဆုံးမအပ္သူဆုိၿပီး အျပန္အလွန္ေတာ့ တစ္လွည့္စီ ရွိေနၾကမွာပါ။
ၾကံဳလာတဲ့အလွည့္မွာ တာ၀န္ေက်ဖုိ႔နဲ႔ သတိေလးရွိေနဖုိ႔ပါ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဆုိဆုံးမလြယ္သူတဲ့သူကို လူတုိင္းကခ်စ္ၾကပါတယ္။
လူတုိင္းရဲ႕ အခ်စ္ကို ခံခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့… ။ ။
Credit : Satekuupuyar
No comments:
Post a Comment