မိမိကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ျခင္းသည္ မဂၤလာတပါး ျဖစ္သည္။
တနည္းအားျဖင့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏ အေၾကာင္းတရပ္ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ပါဇာတ္ေတာ္ကို သာဓကအျဖစ္ တင္ျပပါသည္။
တရံေရာအခါ ေဘာဂျပည္၀ယ္ ဉာဏရာဇာမင္းႀကီး မင္းျပဳသည္။ ထိုမင္းသည္ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ ပညာရွိ မွဴးမတ္မ်ားလည္း ေပါမ်ားသည္။
မင္းႀကီးတြင္ ဗလႏွင့္ ေသာမ အမည္ရွိေသာ သားေတာ္ႏွစ္ပါး ရွိသည္။ သားေတာ္ႀကီး ဗလသည္ စိတ္ထားမေကာင္း၊ မာန္မာနႀကီး၏။
သားေတာ္ငယ္ ေသာမကား ထိုသို႔မဟုတ္။ စိတ္ထားေကာင္း၏။ မာန္မာန လံုး၀မရွိ။ နိ၀ါတတရားကို လက္ကိုင္ထားလ်က္ ႏွိမ့္ခ်စြာျဖင့္ မွဴးမတ္ျပည္သူတို႔ကို ဆက္ဆံ၏။
တေန႔ေသာအခါ ဗလသည္ သားနားစြာ ၀တ္ဆင္၍ ျမင္းစီးလ်က္ မင္းပြဲသဘင္သို႔ တက္ေရာက္ရန္ ထြက္လာသည္။ လမ္း၌ သူ႔ေရွ႔မွ သြားေနေသာ ဆင္းရဲသား အဘိုးအိုတဦးကို ျမင္ေတြ႔သည္။ အဘိုးအိုသည္ ခရီးသည္တဦး ျဖစ္သည္။ လြယ္အိတ္ကိုလြယ္လ်က္ အေ၀းျမိဳ႔ရြာသို႔ သြားေနသည္။ ဗလ ျမင္းစီးလာသည္ကို မသိရွာ။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းဖယ္မေပးမိ။ ထိုအခါ ဗလက ဆဲေရးျပီးလွ်င္ ျမင္းႏွင့္တိုက္သြားသည္။ အဘိုးအိုခမ်ာ လမ္းေဘးသို႔ လဲက်သြားရွာေလသည္။
ေသာမသည္ ေနာင္ေတာ္ဗလေနာက္မွ ျမင္းစီးလ်က္ လိုက္လာရာ ျဖစ္ပံုအလံုးစံုကို ျမင္လိုက္သည္။ သူသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျမင္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ အဘိုးအိုကို ယုယစြာ ထူမေပးသည္။ ေမးျမန္းၾကည့္ရာ အဘိုးအို ေျခေထာက္အနည္းငယ္ နာသြားသည္ကို သိရသည္။
သို႔ျဖင့္ သူ၏ ျမင္းကိုစီးရန္ ေျပာဆိုသည္။ ျမင္းကို အဘိုးအိုအား အပိုင္ေပးအပ္သည္။ ထိုအခါ အဘိုးအိုသည္ ေက်းဇူးတင္လွသျဖင့္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပါလာေသာ ေပစာထုပ္ကို ေသာမအား ေပးအပ္သည္။
အရွင့္သား၊ ေက်းဇူးႀကီးလွပါသည္။ ေက်းဇူးဆပ္ေသာ အေနျဖင့္ အဘိုးက ဤေပစာထုပ္ကို လက္ေဆာင္ေပးပါသည္။ ဤေပစာမွာ-သုတက်မ္းရတနာ-ျဖစ္သည္။ အရွင့္သား အစဆံုးဖတ္၍ ေလ့လာပါ။ ဉာဏ္ပညာ၊ ဗဟုသုတ အထူးတိုးပြားလာပါလိမ့္မည္-ဟူ၍ ဆို၏။
ေသာမသည္ ၀မ္းေျမက္၀မ္းသာပင္ ေပစာထုပ္ကို လက္ခံယူသည္။ အဘိုးလည္း ျမင္းစီး၍ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေသာမသည္ ႏွိမ့္ခ်စြာပင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္၍ မင္းပြဲသဘင္သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာသည္။
ဤသို႔ျဖစ္ပ်က္ျပီး ၆-လခန္႔ၾကာေသာ္ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္တျပည္မွ သံအဖြဲ႔တဖြဲ႔သည္ ေဘာဂျပည္သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔သည္ မင္းႀကီးကို ဖူးေတြ႔လ်က္-အရွင္မင္းျမတ္သည္ ဉာဏ္ပညာႀကီးမား၍ အရွင္မင္းျမတ္ထံတြင္ ပညာရွိမွဴးမတ္ ေပါမ်ားသည္ဟူ၍ ၾကားသိရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔၏ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ ပညာရွိမွဴးမတ္မ်ား တိုင္ပင္ကာ အရွင္တို႔ကို ဉာဏ္ရည္စမ္းေသာအေနျဖင့္ ေမးခြန္းသံုးသြယ္ေမးရန္ လာေရာက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေျဖၾကားေတာ္မူပါ-ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားသည္။ ေရႊေပေပၚတြင္ ေရးထိုးထားေသာ
ေမးခြန္းသံုးသြယ္ကို ဆက္သသည္။
ယင္းတို႔မွာ-
(၁) အရိုးသာ အေတာင္အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္သည္ အဘယ္ငွက္နည္း။
(၂) အသားသာ အေတာင္အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္သည္ အဘယ္ငွက္နည္း။
(၃) အေမြးသာ အေတာင္အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္သည္ အဘယ္ငွက္နည္း။
ဤေမးခြန္းသံုးသြယ္ကို မင္းႀကီးႏွင့္တကြ ပညာရွိအမတ္မ်ားသည္ ေျဖဆိုႏိုင္ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကံဆၾကသည္။ အေျဖမေပၚ။ သို႔ျဖင့္ ၃-ရက္ေျမာက္ေသာေန႔တြင္ ေျဖဆိုမည္ဟူ၍ ခ်ိန္းလိုက္သည္။
မင္းႀကီးႏွင့္ မွဴးမတ္တို႔လည္း အခက္ေတြ႔ၾကျပီ။ ေမးခြန္းသံုးသြယ္ကို ေျဖလည္းမေျဖႏိုင္။
သည္တြင္ သားေတာ္ႀကီး ဗလ-က ခက္ခဲေသာေမးခြန္းကို လာေမးရပါမည္ေလာ-ဟုဆိုကာ သံအဖြဲ႔၀င္မ်ားကို သြားေရာက္ဖမ္းဆီး၍ သတ္မည္ျပဳသည္။ မင္းႀကီးက အမ်ိဳးမ်ိဳး တားဆီးသည္။ ေနာက္ဆံုး တားမရသျဖင့္ ဗလကို တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ရေလသည္။
ထိုစဥ္ သားေတာ္ငယ္ ေသာမသည္ ခမည္းေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ ေမးခြန္းသံုးသြယ္ကို မိမိေျဖဆိုႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူဆင္းရဲအဘိုးအို ေပးေသာ သုတက်မ္းရတနာကို မိမိေလ့လာထားသျဖင့္ ဤေမးခြန္းသံုးသြယ္ကို ေကာင္းစြာ ေျဖဆိုႏိုင္ေၾကာင္း တင္ေလွ်ာက္သည္။
သို႔ျဖင့္ ခ်ိန္းဆိုေသာေန႔သို႔ ေရာက္လာသည္။ ညီလာခံခန္းမေဆာင္တြင္ အေမးပုစၧာေျဖဆိုပြဲကို က်င္းပသည္။ မွဴးမတ္ဗိုလ္ပါ စံုညီတက္ေရာက္ၾကသည္။ သံအဖြဲ႔၀င္အားလံုးလည္း တက္ေရာက္သည္။
သားေတာ္ ေသာမသည္ ပရိသတ္ဗိုလ္ပံုအလယ္တြင္ ရဲရင့္စြာ ထိုင္လ်က္ ေမးခြန္းသံုးသြယ္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ေျဖဆိုသည္။
(၁) အရိုးသာ အေတာင္အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္မွာ-ပိတုန္း ျဖစ္ပါသည္။
(၂) အသားသာ အေတာင္အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္မွာ-ရွဴးပ်ံ ျဖစ္ပါသည္။
(၃) အေမြးသာ အေတာင္အျမီးျဖစ္ေသာ ငွက္မွာ-ဥေဒါင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ေျဖဆိုလိုက္ေသာအခါ သံအဖြဲ႔၀င္မ်ားက ဟုတ္ပါေပသည္-ဟု ဆိုကာ ေသာမကို ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ဆုလာဘ္မ်ား ေပးအပ္ၾကသည္။ မင္းႀကီးႏွင့္ တကြ မွဴးမတ္ျပည္သူအားလံုးလည္း ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူမဆံုး ရွိၾကသည္။ ထိုေန႔မွာပင္ မင္းႀကီးသည္ မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ သားေတာ္ငယ္ ေသာမကို အိမ္ေရွ႔အရာ ႏွင္းအပ္ခ်ီးျမႇင့္လိုက္ေလသည္။
No comments:
Post a Comment